Objął ramieniem mnie wiatr delikatnie.
Oddech zeń piersi me ciało opływa.
Widać: spragniony towarzystwa łaknie.
Idzie więc ze mną… nic się nie odzywa…
Strumieniem pędzi spóźniona gdzieś woda.
Ciągnie za sobą traw pożółkłe włosy.
Gadulstwem plusków nas wciągnąć gotowa,
By echu sprzedać za grosz nasze głosy,
Lecz my milczymy zrośnięci jak para…
Gołębiem puszczam wzrok na okolicę.
Moją uwagę wiatr przykuć się stara,
Mając nadzieję, że się nim zachwycę,
Więc miękkim krokiem zbliża się do ławki,
Przypominając mi Freda Astaira.
Widzę wyraźnie pajęczyn rękawki
I tors perłowy, który się ośmiela
Prężyć skropiony wilgocią w dekolcie,
Co spod kołnierza gałęzi wierzbowych
Lśni w sznurach kropel jakby w białym złocie…
Był mnie do tańca porwać że gotowy,
Ale się nagle niebo rozpłakało,
Łzami zsunęło się łoskotem z góry,
Wodospadami na ziemię spadało,
Topiąc posępne, pełne wzruszeń chmury.
A ja rozpinam szeroko ramiona,
Twarz swą zanurzam w błękit granatowy.
Drzewa zaś szumią nade mną: „Szalona”…
Wiatr dłonie składa pod spód mojej głowy
I chłodnym ciałem do piersi przylega…
Czuję na skórze dotyk namiętności.
Niesie mnie w przestrzeń i upaść mi nie da,
Pojąc mnie szeptem wyznanej miłości…
I nagle wzbija się jak anioł wirem,
Zrywając z ziemi halkę kolorową,
Po czym… dosłownie za moment, za chwilę
Świstem w świat krzyczy: „Moja ty królowo!”
I bukietami liści szeleszczących
Jak deszczem ze wszech stron mnie obsypuje,
Wnet na mych dłoniach stygnie ust szepczących
Pocałunkami, których drżenie czuję,
Słysząc wyznanie jakoby modlitwę:
„Miłością ratuj mnie od samotności!,
Aby istnienie me w tęsknocie przykre
Przy tobie było stanem szczęśliwości.”
Spowalniam spacer – ludzie mnie mijają
I patrzą w biegu pogardliwym okiem,
Bo przed atakiem zimna uciekają,
A z wiatrem w deszczu idę wolnym krokiem
I bez kaptura, i bez parasola
Spijam pieszczoty oraz pocałunki.
Wiatr swoje lico tuli mi do czoła,
Kojąc mych myśli zlęknionych frasunki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz