JUŻ NIEBAWEM
jedno z trzech zaplanowanych spotkań literackich, z których dwa następne odbędą się 25 kwietnia 2022 roku o godz. 9:45 w Zespole Szkół Ponadpodstawowych im. Stanisława Staszica w Stąporkowie a 26 kwietnia 2022 roku o godz. 8:50 w Szkole Podstawowej im. Jana Pawła II w Rogowie. Zatem...
DO ZOBACZENIA!
Dokąd tak spieszno tobie człowieku?
Za czym tak pędzisz wręcz niestrudzenie?
Zmagasz się z sobą samym od wieków,
Bo wciąż cię ściga za czymś tęsknienie.
Później, gdy przyjdzie życie zakończyć,
Spojrzysz do łóżka ukrzyżowany
I myśl się zacznie w twych żyłach sączyć,
Żeś jest przez siebie sam oszukany.
Poznasz, że mogłeś wybrać inaczej,
Skupić się jednak na wyższych celach.
Teraz twa dusza po kątach płacze,
Gdyż nie ma w tobie wszak przyjaciela.
Za dużo było chorych ambicji,
Którymi szczuło cię społeczeństwo.
W burzy podszytych strachem emocji
Sam zgotowałeś sobie męczeństwo,
Goniąc za wszystkim, co bez znaczenia,
I przegapiając najistotniejsze…
Kiedyś świat powie ci „Do widzenia”,
I cię przeszyją wnioski najśmielsze
Żeś powierzchownie przeszedł przez życie,
Trzymając w dłoniach pełne walizki
I stojąc dumnie na samym szczycie,
Lecz całkiem obcy swym wszystkim bliskim
I bez trwałego w sobie bogactwa –
Tylko z bagażem rzeczy ci zbędnych.
A ty, choć człowiek, to na wzór ptactwa
Ulecisz w Niebo bez drogocennych
Bagaży, któreś zgromadził, zebrał…
Zostawisz wszystko – odejdziesz nagi.
Pojmiesz, żeś zyskał, lecz więcej przegrał,
Dlatego pustka sumienie trawi,
Bo życie dane jest dla miłości
I dla szacunku siebie wzajemnie.
Śmierć zje twe ciało, zostawi kości.
Dusza żyć będzie zaś nieśmiertelnie,
Więc warto zatem w nią inwestować,
Aby, gdy przyjdzie zasnąć na wieki,
Nie tęsknić oraz nic nie żałować,
Z uśmiechem zamknąć martwe powieki.
Oplujesz twarz moją.
I cóż że ci po tym?!
Chmury za mną stoją,
Więc swym deszczem złotym
Obmyją plwociny
Z mojego oblicza
Bez żadnej przyczyny,
Co winy przelicza.
Uderzysz mnie w plecy
I szarpniesz za brodę,
Ale ja dla hecy
Poczuję swobodę
I grzbiet swój wystawię,
Policzki odsłonię –
W tchórza się nie bawię
I łzy nie uronię.
Rzucisz we mnie wzgardą,
Poniżysz wyzwiskiem,
Swą naturą hardą
Me zalety wszystkie
Będziesz chciał odebrać
Mej ranionej duszy –
Będziesz musiał przegrać,
Bo Bóg się poruszy
I, cierpliwość tracąc,
W mej obronie stanie
Za podłość twą płacąc,
Kiedy czas nastanie,
Więc ja ze spokojem
Tobie się przyglądam
I za krzywdy moje
Niczego nie żądam.
Wdzięczna tylko jestem,
Że twe upodlenie
Twym nieludzkim gestem
Wzmacnia me myślenie
I czyni odporną
Na twe złośliwości.
Bogu jestem skłonną
Oddać się w miłości.
Tobie zaś, współczując,
Mogę tylko życzyć,
Byś, siebie rujnując,
Nie chodził na smyczy
I odnalazł wreszcie
Swoją godność własną,
Której na nieszczęście
Jestże w tobie ciasno.
Dzisiaj ci dziękuję,
Bo dzięki twej złości
Silniejsza się czuję –
Nie dźwigam zazdrości,
Potrzeby nie noszę,
By z tobą przebywać
I aby twe grosze
Jak siebie przeżywać.
Nie mówiąc nic, słyszę jak szemrzą strumienie
Błękitnej wody nade mną zawieszone,
Rozlewające się na różne przestrzenie,
Siłą ludzkich zmysłów jeszcze niezmierzone.
Wtapiam się w przezrocze nad ziemią rzucone
Niczym w szkło, którego pozostaję częścią
Jak grawerem mrozu hafty wyrzeźbione.
Pukam zatem w szybę, trącając toń pięścią.
Wtem zasłona ptaków zadrżała w futrynach
Przesuwana lotem w linii przeznaczenia
Jak tor, co się zwęża przy odległych szynach…
Nie zdążyłam nawet krzyknąć „Do widzenia!”…
Firankami w bieli obłoki zastygły.
Ktoś mi się przygląda, przez nie wyglądając?
Zda się, że skowronkiem upięte zawisły,
W żakard zwiewny wiatru westchnienia chwytając.
Nocą, okiennice kiedy są zamknięte,
Przebija się światło w punktach rozgwieżdżone;
W ciemnościach, co falą stygną rozciągnięte,
Chyli się poświatą jakby posrebrzone
I niczym latarnia, co nas z mórz wyławia,
Lśni księżycem w dali, cel podróży znacząc,
I pasem jasności to w człowieku sprawia,
Że idzie ku Niebu, śmiejąc się i płacząc.
grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl
Cisza,… do której echo obawia się zbliżyć.
Drzewa wrośnięte w ciemność swymi konarami
Pną się w górę jakoby nie chciały się zniżyć
Przytwierdzone do ziemi swymi korzeniami,
A wokół wiatr się snuje niechcący przeszkadzać.
Przemyka bezszelestnie – lęka się zawadzać.
Słychać tylko plusk wody, co pędzi w strumieniu
Jakby kołem od młyna spłoszona w nieznane.
Nad jej taflą się kłębią niczym w oka mgnieniu
Mgły opary jak włosy siwe rozczesane,
Co wydają się z głębi wynurzać spienione
Do duchów, które przez noc zostały wskrzeszone.
W odradzającej się trawie, co z kęp wyrasta
Jak szpilki ze splątanych źdźbeł w pożółkłe koki,
Stoi w bezruchu piórem posrebrzana czapla,
Stawiająca na szczudłach swe brodzące kroki,
Strzelając na boki spłoszoną źrenicą,
Co się zdaje łańcuchem szarpiącym kotwicą.
A na brzegu w szuwarach wodne kurki siedzą.
Przyglądają się kaczkom, co pod prąd dryfują,
Każdy ruch, choć najmniejszy, podejrzliwie śledzą.
Kaczki zaś za czymś w wodzie dziobami nurkują,
Przesuwając się wolno w obranym kierunku
Bez pośpiechu jakoby ciągnięte na sznurku.
Nad tym wszystkim zaś ptaki inne rozśpiewane,
Niewidoczne dla oka, co za nimi błądzi,
Zawisły partyturą w powietrzu rozsiane,
Anonsując, co dzisiaj los dla świata zrządzi,
Wywołując zza wschodu słońce odprężone,
Rozjaśniając porankiem niebo zamroczone.
Jakże dobrze jest przysiąść na chwilę skupienia
W tej scenerii, co w której wszystko sen swój traci.
Poczuć na własnej duszy powiew zamyślenia,
Poznać, co dla człowieka wiele w życiu znaczy,
Aby wrócić do domu z nadzieją na lepsze,
Bo dziewicze w zamiarach, od wczoraj silniejsze.
