Bolą mnie plecy i ręce mdleją,
Nogi pod grzbietem ledwo się chwieją.
Za mną szmat drogi już przemierzony,
A za zakrętem szlak utajony.
Ileż mnie czeka jeszcze wyrzeczeń,
Ileż upadków, sobie zaprzeczeń,
Ile dni głodnych, ile spragnionych
I oczekiwań niedoścignionych?!
Buty jak żarem mnie odparzają.
Stopy zranione krwią się skraplają.
Niekiedy nie mam już w sobie siły,
By znów wypruwać pracą mą żyły,
I czasem marzę, by uciec gdzieś stąd,
Aby nie musieć pod prąd ciągle brnąć,
Lecz mimo tego, że ból wciąż czuję
I się uwolnić zeń potrzebuję,
Idę nadzieją, hen!, prowadzona,
Bo głodna życia, życia spragniona.
Idę zgarbiona, pokraczna czasem,
By sprawdzić, co jest za górą, lasem,
Za rzeką, która jak czas przemyka
W morze przyszłości z pulsu strumyka,
Za wyżynami i nizinami,
Za wąwozami i lodowcami.
Cóż mnie tam czeka za horyzontem?
Czy niespodzianka z przykrym afrontem?
A może radość nieokiełznana,
Szczęście od świtu po wschody rana?
Idę, ciekawość wszak mnie ponagla.
Wiele straciłam – strata to żadna,
Kiedy ponownie się rozczaruję.
Jeśli nie pójdę, to pożałuję,
Że nie podjęłam tego ryzyka.
Sumienie zawsze błędy wytyka,
Więc nie uniknę samokrytyki.
Budzi się we mnie potrzeb kot dziki,
Dlatego idę, idę zawzięcie,
Trzymając twardo wolę na pięcie.
Ból pokonuję, znoszę cierpienia,
Z przykrością łykam upokorzenia,
Bo mam nadzieję, że lepiej będzie,
Że w końcu dla mnie i słońce wzejdzie.
Przekraczam tory i skrzyżowania
Z rzadką skłonnością do narzekania.
Wszystko za szybko wokół przemija.
Ziemia naprawdę jest że niczyja.
Akty własności są bez wartości,
Śmierć powymiata nas z wszystkich włości,
Więc każda droga i każda ścieżka
Jak każda podróż, spacer, wycieczka
Są moim życiem w czasoprzestrzeni
Na południkach słońca promieni
W równoleżnikach księżyca blasku,
Na progu wschodu świetlistych brzasków
Na parapecie schodzącej nocy,
Gdy znów się budzą ciekawskie oczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz