Stygną me palce na klawiaturze.
Głowa odmawia mi posłuszeństwa.
Lecą minuty próżne ku górze
Jak pod ciężarem niemal męczeństwa.
Chciałabym tworzyć, lecz pustkę dźwigam.
Czy się ma dusza już wypaliła?!
Niemocą myśli z wszech stron opływam.
Wena przepadła!… i się skończyła...
Łzami topnieje deszczowa szyba.
W uszach mi dzwoni cisza bezpłodna.
Czasem po prostu tak chyba bywa…
Co uczyniłam, żem jest niegodna,
Aby piórami, co z kałamarza,
Wzbić się w przestrzenie ponad przeciętność?!
Dość pocieszenia, że tak się zdarza!
Stan ten to tylko duszy bezczelność.
Co znieczuliło mnie i uśpiło,
Że się wpatruję w ekran bez słowa?!
Na co dzień nie chcę, aby tak było!
Do pracy twórczej jestem gotowa!
Ej!… Słyszysz muzo rozkapryszona
Czyś się w lenistwo oblec raczyła?!
Ej!… Słyszysz panno mnie rozwydrzona
Czyś bez powodu się obraziła?!
Ja do drzwi pukam i w drzwi twe kopę.
Jeszcze dziękować będziesz mi za to.
Otwórz natychmiast mi Kaliope!
Wyjdź, gdy cię wołam, do mnie Erato!
Zdania w tej sprawie nigdy nie zmienię.
Dziurę ci w brzuchu uparcie wiercę.
Natychmiast wzywam więc Melpomenę !
Przybądź z odsieczą do mnie Euterpe!
Co z wami, panny, dzisiaj się dzieje?!
Czas ciągnie zegar szlakiem Syzyfa.
Talia jedynie głośno się śmieje
Komedii tonem i w takt wierszyka.
Po Delfach błądzę i po Parnasie.
Helikon wzrokiem w Beocji czeszę.
Któż na tworzeniu, prócz was, że zna się?!
Porzućcie wreszcie wasze pielesze!
Godzina mija mi za godziną
Jak utrapienie i jak pokuta.
Dni me bezdźwięcznie i nijak płyną.
Kona codzienność pustką otruta.
Raz dwa!, leniwe baby z Olimpu.
Ruszcie się wreszcie ospałe krowy!
Dziwić się później, że w progu szynku
Toną w kieliszku natchnione głowy.
Hej!… Do roboty, muzy znudzone!,
By kolejnego dnia znów nie stracić.
Czy nie do tego żeście stworzone,
Aby człowieka sztuką bogacić?!
Na co czekacie kokietki próżne?!
Ruszcie się wreszcie z nic nierobienia!
Sypnijcie chociaż wersów jałmużnę
Dla biednej duszy mej pocieszenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz