Kruche jest życie człowieka…
Jak ćma w ciemności ulata,
Ze szczęściem zwleka i zwleka,
A z przykrościami się brata,
Szuka poświaty nadziei,
A gdy już dojrzy iskierkę,
Co bladą łuną się ścieli,
Pragnie choć spożyć kropelkę,
Aby nią zwilżyć pragnienie
Doznania szczerej radości
I poznać, czym jest istnienie,
I czym sens jego kruchości,
Dlatego ćma w światło leci
Zachłannie i lekkomyślnie
W falach płomiennych zaś szczecin
Jedynie trzaśnie… i zniknie...
grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz