DRZWI

Spakowałam już wszystko, co możliwe,

Uprzątnęłam zastygłe w zadumie pokoje…

Będę wracać tu zawsze szczęśliwie.

Starzeliśmy się przecież we dwoje

Przy śniadaniu, obiedzie, kolacji,

W tataraku pod niebem złocistym,

Pod szpalerem kwitnących akacji,

Przy kominku, bo w mrozie siarczystym

Wciąż się kłócąc kto z nas nie ma racji

Głosem słodkim, w spokoju przejrzystym.

W każdym kącie jak obraz wciąż widzę

Wszystkie chwile wspólnego istnienia.

Nie wiem wcale, czy jest to możliwe?! –

Świat nasz stały, choć wszystko się zmienia.

Twoje kroki policzyć znów mogę,

Kiedy oczy wzruszeniem zamykam.

Każdym krokiem budziłeś podłogę…

Kot jak cień gdzieś w popłochu przemykał.

Później… dłońmi trzymałeś ramiona

Pocałunkiem sen z czoła strącając

I szeptałeś – „Już jesteś zmęczona”

I wspierałeś, dłoń swoją podając.

Wiatr firaną zaczepiał przestrzenie

Dmuchawcami refleksji tańcując

I listowiem przedrzeźniał milczenie

Ciszę w tańcu swych nut obejmując.

Tęsknię bardzo za twoim oddechem

I za głosem, co ucho rozpieszczał.

Dziś już przeszłość powtarza się echem…

Czas mnie będzie w nieznane przemieszczał.

Zamknę okna i słońce zaświecę,

By się nasze pokoje złociły.

Pod sufitem jemiołę powieszę,

By wspomnienia mnie pięknem kusiły.

Drzwi zatrzasnę – klucz w zamku zostawię…

Może zajrzy ktoś tutaj po drodze.

Czy bez ciebie tu długo zabawię?

Spaceruję i błądzę i chodzę…

Zostawiłam walizki przed progiem.

Fotografie ze ściany zdrapałam...

Dziś przebaczyć ja sobie nie mogę,

Że bez ciebie za drzwiami zostałam.

Cóż… uprzątnąć mi trzeba, co było,

Co się snuje po domu w zadumie,

Co nas kiedyś miłością łączyło

I bez czego dziś istnieć nie umiem.

Drzwi zatrzasnę za sobą z oporem,

Zostawiając za drzwiami świat wspomnień.

Klucz zostawię w drzwiach… może pod progiem

I w pokoju miłości mej płomień.

Może wrócę tu kiedyś do ciebie

I usiądę po oknem przy stole?...

Już i gwiazdy nie błyszczą na niebie

A i życie bez ciebie jest słone.

Wolę z tobą o wodzie i chlebie!...

Serce krwawi, bo szczęście skończone.