REFLEKSJA

Nie wiadomo, kiedy odejdę.

Może nawet nie dopiję herbaty

I zostawię w filiżance miętę,

Uszczypnięty ustami herbatnik.

Wokół pewnie zasieje się cisza,

Jakiś szelest bezdechu, skupienia…

Może nawet nastąpi to dzisiaj –

Moment wtajemniczenia.

W co się ubrać na spotkanie z Tobą?...

W suknie z kwiatów i zielonej trawy?

Czy w nakryciu, czy też z gołą głową?...

Jaki będziesz?!...

            Czy będziesz łaskawy?...

Nie wiem, czemu?, lecz nie czuję strachu.

Może tylko cierpki smak niedosytu,

Mokro-słodki aromat piachu

I tę lekkość…

            Przestrzenną lekkość błękitu.

Teraz dobrze, tak błogo, bezpiecznie…

W żaden sposób wyrazić nie umiem.

Oby było jak jest długowiecznie.

Teraz dopiero wiem, że rozumiem.