NADZIEJA

Posmutniało niebo, jakoby nad końcem.

Wiatr w gałęziach przycupnął i nogami macha.

Wypłowiałym się stało i zgorzkniałym słońce.

Granatowe obłoki wróżą koniec świata…

Tylko cisza bezczelna w trawie karty kładzie

I szeleści taliami drażniąc dźwiękiem echo,

A ten szelest się wplątał i rozszumiał w sadzie

Tonąc w liściach źrenicy, co śpi pod powieką

Tego świata spokoju, co skupieniem drzemie

I rozsiewa dokoła rozmarzenia ziarno.

Trzaskiem kropel błękitnych przerwane milczenie

Pachnie świeżym podmuchem, kiedy wokół parno.

Aż tu nagle błysk bata strzelił w błogą przestrzeń!,

Przeciął ostrzem jasności niebo poczerniałe

I się nagle zbudziły oddźwięki złowieszcze…

Stado koni rozbiło spokój dzikim cwałem

I kopyta w kawałkach stłuczonego lustra

Mnożą się w liczbie, dźwięku, odgłosach dudniących.

Drzewa jak gdyby wiatrem rwana lniana chusta

Odsłaniają dłonie o litość żebrzących…

I wnet piersi obłoków napęczniałe gniewem

Wypuściły z otchłani głos złości – głos krzyku!...

Wiatr zawodzi w głębinie przeraźliwym śpiewem

Uwikłany w sieć deszczu z wodnych koralików,

Na kolanach pokutnie przesuwa się z gniewem

Hałasując łańcuchem krępującym ramiona

Widać, że jego serce tkwi w wielkiej potrzebie,

Bo w rozpaczy okrutnej gaśnie, kona.

A świat wokół się kuli w przestrachu, w litości

Uniżenie padając do stóp pokutnika,

Deszcz świat chłoszcze rózgami wielkiej zawziętości

I ostrzami strumieni przestrzeń smutną przenika,

Aż tu nagle!...

Spokojność w wir ten mroczny wpadła,

Promieniami nadziei zdobiąc nieba skronie,

Pod tęczowym woalem wygodnie się rozsiadła

Rozkładając w radości dziękczynienia dłonie. –

I tak w życiu też bywa, że po burzy słońce

Piękniejszymi światłami zdobi nam godziny

Rozbiegane nadziei motylami po łące…

Bywa, że uroku tego nie widzimy,

Że się smutkiem zasłania i oko i serce,

Strachem zalewa duszy wszelakie natchnienie,

A przecież jutro życie może być piękniejsze,

Jeśli w nas zdusimy żal, niemoc, zwątpienie.