ZACHÓD ŻYCIA

Parapety w gronach płatków słońca,

Co skapuje deszczu oszronieniem,

Szyby w oknie złotem falujące

Mienią, błyszczą wiosny nasyceniem

I tak wszystko zdaje się dojrzewać

Jakby nigdy w przekwicie nie było;

Gdybym mogła się choć tego nie bać,

Że co jest, to… mi się tylko śniło?!,

Że się wzbiło gdzieś w przestrzenie nieba,

Zatonęło gdzieś w pluskach obłoków…

Teraz tylko smutno szumią drzewa,

Echo niesie odgłos niemych kroków…

Dom już nie ten – puste ma źrenice

Niewidomym zdaje się żebrakiem

I skorupą straszą w nim donice,

Które kiedyś krwisto kwitły makiem…

Obnażony wstydzi się nagości,

Przykucnięty w chaszczach zaniedbania

Kiedyś pełen smutku i radości,

Pełen gniewu, jak i miłowania –

Dziś zgarbiony, zagubiony w czasie

Zakurzony w ludzkiej niepamięci

I skulony w świerkowym szałasie

Razi pustką, w której wiatr się kręci

I szuraniem kapci się odzywa,

Gdy się cisza domaga rozmowy…

Sokiem rosy pachnie w nim pokrzywa

I przyprawia sen o zawrót głowy.

Zapamiętam, tylko się przypatrzę

Tym piwoniom w lustrzanym odbiciu.

Czas w pamięci obrazu nie zatrze,

Choć mam domek w liściastym powiciu,

Gdzie się błękit w dachówkę rozpływa,

A obłoki dymem się wydają,

Gdzie się życia codzienność rozgrywa

I gdzie gwiazdy na sznurkach dyndają…

Zapamiętam, tyko się przypatrzę.

Wzrokiem jeszcze zamiotę chodniki.

Czas w pamięci obrazu nie zatrze.

Zapamiętam zroszone trawniki

I sztachety policzone w płocie,

Drzewa w sadzie powbijane w ziemię

Szklane okna zanurzone w złocie

I pachnące lnem parzone siemię.

Zawsze dla mnie będzie ukojeniem

Dom o smutnych, samotnych źrenicach,

W dniu dzisiejszym ochrzczony wspomnieniem…

Zawsze będzie dom mnie ten zachwycać.

W poplątaniu ścieżek będę wracać,

By na progu napić się herbaty,

By trawniki z liści pozamiatać,

Aby w jednym zamknąć wszystkie światy;

A gdy tylko w ciszy zabrzmią świerszcze,

Słodko – kwaśna niebo zwilży rosa…

Gołą stopą ogrody wypieszczę

Z pajęczyną w potarganych włosach

I przykleję księżyc w śpiące okno,

Aby skubnąć trochę bezsenności.

Deszcz za oknem… Kwiaty w deszczu mokną

Pochylone w akcie pokorności.

Zegar tylko mlaszcze i przedrzeźnia

Szept myślenia tupiący ostrogą.

Płomień świecy… – rażąca pochodnia.

To dlatego zmysły spać nie mogą.

Pomrukuje dusza kołysana

Do poduszki przytulając skronie

Z bezdomnością ciała oswajana

Wdzięcznie splata pod poduszką dłonie

I już tylko słychać drżące echo,

Co wibruje błogim ukojeniem.

Pod drzew starych i pożółkłych strzechą

Wszystko rodzi się i jest wspomnieniem.