SKARB

Moje szczęście o mojej pomarszczonej twarzy,

O oczach, co szklane łzy na rzęsach unoszą,

O siwej głowie, co ciągle, bez ustanku marzy

I o spojrzeniach, które horyzonty koszą…

Moje szczęście, co moim imieniem znaczone –

Jedno takie jedyne i niepowtarzalne,

Bo takie upragnione i wręcz wymarzone,

Choć niekiedy zamglone i nienamacalne.

Moje szczęście jest wszystkim, co w życiu przeżyte,

Co się wzbiło na skrzydłach lub z hukiem upadło,

Wszystko, co zatracone, przegrane i zdobyte,

Wszystko, co się ramieniem gdzieś o mnie otarło.

Moje szczęście jest każdym człowiekiem spotkanym,

Cierpkim żalem lub kwaśnym zaczynem przyjaźni,

Każdym w gorzkiej żałobie na wieki pożegnanym,

Każdym sprawcą radości, zabaw, sprzeczek, waśni.

Moje szczęście o moich ciekawych źrenicach,

Które błądzą za wszystkim, co bliskie lub obce,

Które kwitną zapałem niczym kwiaty w donicach

I wirują w przestworzach jak światła latawce.

Moje szczęście zostanie nawet gdy odejdę,

Bo tym szczęściem jest wszystko i wszyscy dokoła –

Niekiedy bywa to szczęście szare i niewielkie,

Ale to dzięki niemu ma dusza wesoła.