DUCH

Płomień w dym się przekształcił siwym lokiem.

Zapach świecy rozlał się plamą w przestrzeni.

Ciało już nie włada przymrużonym okiem

Podtrzymywane dłonią palczastych cieni.

Po drugiej stronie obłoków jest wieczność.

Kartka na bramie z napisem: „Zaraz wracam.”

I dopisek ołówkiem: „Zachowaj czystość,

Gdyż bałagan się w niebie nie opłaca.”

Niepoważnym jest Pan Bóg?!, że znika

W momencie, kiedy dusza kołacze do wrót?

Ktoś lub coś podchodzi, daje jej piernika

I ciepłym głosem szepcze: „Poczekaj na cud.”

W duszy się nagle odzywa dziwne ssanie.

Rozgląda się wokół wzrokiem podejrzenia

Nieufna faktom – na sobie ma ubranie.

Wpada w stan konsternacji, rozkojarzenia,

Więc dotyka kartki i gryzie piernika.

Wszystko się namacalnym w zmysłowości zdaje,

To też w swej bezradności racjonalnej wzdycha.

Wszystko się wokół sennym, niepojętym staje.

Kładzie się dusza wygodnie na obłoku.

„Zdrzemnę się trochę.” – myśli stanem przestraszona,

Lecz nagle słyszy jakiś szelest kroków z boku,

Nagle ją dotyka dłoń ciepłem otulona.

Wtem dusza poczuła drżenie jakby serca

I padła na kolana w wielkiej pokorności.

Czuje jak do środka myśl się jasna wwierca,

Więc klęczy szlochając i błaga: „Litości!...”

Zjawa milczy i życzliwie się uśmiecha,

Rozkładając ramiona jak Ojciec do dziecka,

Lecz dziwnie wygasa, gdy dusza ucieka

Trzepocząc w dali jak wiatrem szarpana kiecka.

Wzdycha Bóg stroskany… wzdycha i Piotr Święty.

„Nie wierzyła, - szeptają – ale gdy dotknęła,

Gdy się domysł okazał w prawdzie odemknięty…

Przerażona duszyczka w samotność czmychnęła…”

„Dziwny – Bóg dodaje – świat ten niepojęty.

Najpierw chcą udowodnić moją rzeczywistość,

A gdy mnie spotykają… Jakbym był przeklęty!

Uciekają zlęknione w jeszcze gorszą przyszłość.”

Oj, duszo, duszyczko… ułomna istoto.

Uczyniłaś przetargi na istnienie Boga,

A kiedy Go spotkałaś, zapytałaś: CO TO?!

I przegnała cię w próżnię nie skrucha a trwoga.