ZAPROSZENIE

Wejdź, by odpocząć, zatrzymać się w biegu.

Słońce w przestrzeni kurz jak mąkę unosi,

Miotłą zamiata złocistych promieni

I każdy okruch w dłoniach jak pióreczko nosi.

Stołu słoje okryję serwetą plecioną,

Zapachem kawy przyprawię zamyśloną ciszę.

Usiądź! – jesteś z drogi, musisz być zmęczoną.

Czajnik wesołością dociekliwie gwiżdże.

Zrobiłam ciasto drożdżowe, rogaliki z jabłkiem.

Zebrałam trochę malin do kosza z wikliny

Gdybyś się kiedyś czasem zjawiła przypadkiem.

Nic nie mów, jeśli wolisz pomilczeć w zadumie.

Napijemy się kawy, albo naleweczki.

Czasami człowieka cisza najlepiej rozumie,

Szydełkując z pajęczyn przecudne serwetki.

Wejdź, by odpocząć. Nie stój proszę w progu.

Dom skromny, lecz ramiona ma jakoby matka,

Wyrozumiały, cichy, spokojny, pokorny,

Dlatego mu nie szczędzę wokół krzewu, kwiatka.

Zalewajka na grzybie i skraweczkach z boczku,

Przyprawiana cebulą i wzmocniona chlebem,

Obok szklanka świeżego, słodziutkiego soczku

I ta wdzięczność, że jesteś, pod bezchmurnym niebem.

Na drugie danie zrobiłam placki ziemniaczane

Chrupkie i okraszane kurkami spod ściółki,

Albo omlety, jak lubisz, powidła różane.

Zaraz radio rozśpiewa się przeszłości trzaskiem,

Odtwarzając piosenki z zamierzchłej młodości.

Zachód niebo zasłoni purpurowym blaskiem…

Tak się cieszę, że mogę cię u siebie gościć.