W ZAMYŚLENIU

Na pajęczynie słońca usiądę z rozkoszą.

Zanurzę stopy w błękity, granaty, szafiry.

Kroki me fale wiatru w nieznane poniosą

By się odblaskiem luster w oddali świeciły.

Rozczeszę płowe włosy niespokojnych myśli

Wstążkami barwnych liści zaplotę warkocze

I wszystko to, co się spełni, zaiskrzy lub przyśni

Na drzewach płótnem mgły jak pranie rozłożę

By niczym pierś w oddechu lub nadęte morze

Wznosiło się w przestrzeni, opadało z wdziękiem…

Na dłoniach tych przypływów swe ciało położę,

Odpływając w zachwycie, że życie jest pięknem.

Chłód przezrocza, co wodą nazywają ludzie,

Ciało, duszę przeszyje na wskroś jak błyskawica.

Czas płynie… noc się kończy i dzień się znów budzi –

Wszystko we mnie, dokoła świeżością zachwyca.

Zatem sięgam w kieszenie uskrzydlonej duszy.

Akwarelą, pastelem maluję świat cały.

Każdy dźwięk, który nawet lekko się poruszy

Zatrzymuję w kolorze by się zachowały

Wszystkie stany skupienia i rozkojarzenia,

W które wpada istota niczym kropla rosy,

Wszystkie szepty wymowne w zadumie milczenia,

Które jest tak głębokie, jak spojrzenie w oczy.

I… zostanę nad sobą, aby z lotu ptaka

Móc się przyjrzeć dokładnie tylko samej sobie

I zobaczyć oblicze doczesnego świata

W papierowej koronie na pstrokatej głowie.