KAŁUŻE

W lustereczkach na chodniku,

Których wszędzie jest bez liku,

Niebo czasem się przegląda,

Słońce zza chmur też zagląda,

Odbijając swe promienie,

Zatapiając swe spojrzenie.

Wiatr je czasem w drżenie wprawia

I pierścienie na nich stawia –

Wtedy łypią pawim okiem,

Skrząc się wody szklanym wzrokiem.

Ja zanurzam w nich kalosze,

Które – gdy deszcz – zawsze noszę,

Roztrzaskuję lustra wody,

Podskakując w rytm swobody,

Budząc śpiące w nich kałuże.

Pluskiem kropel spokój burzę.

Spod kaloszy tryska woda.

Kto mi teraz rękę poda

I podskokiem lustro stłucze,

I kalosze wodą spłucze?

Kto w kałużach lubi skakać,

Krople wody w dłonie łapać?

Kto po lustrach na chodniku,

Których wszędzie jest bez liku,

Nie przepada spacerować

I pod wodą stopy chować?

Przecudowna jest kałuża,

W której kalosz się zanurza,

Rozpryskując krople w trawy.

Skacz po wodzie dla zabawy!