RACJA

Z bukietu liści niczym z talerzyka

Wątła łodyga w niebo się unosi,

W zielonych łuskach swego kołnierzyka

Koronę płatków śnieżnej barwy nosi

I złotym okiem podziwia błękity,

Na których płyną żaglówki obłoków

Lub kadłub ptaków, co lotem przybity

Powraca z dali o tej porze roku.

Samej stokrotki w trawie wręcz nie widać,

Bo niczym igła ginie w stogu siana.

Wieczorem, kiedy główkę drobną dźwiga

Też pochylona nic nie jest widziana.

W grupie zaś mieni się plamami bieli

Jakoby płatkiem zimowego śladu,

Puchem, co zsypał się dziurą z pościeli,

Fleszem kałuży lub w szuwarach stawu.

I wyglądają niczym cień anioła,

Co światłem będąc, umyka wzrokowi,

Czy ślad, co czyni jego stopa goła,

Kiedy już, idąc, kroki przysposobi.

Tak i z człowiekiem bywa jak z stokrotką:

Sam niewidoczny i nic nieznaczący.

Samotność bowiem jest na co dzień gorzką

I wywołuje serca ból piekący,

Lecz w towarzystwie bliskich sobie osób

Wzrasta, rozkwita godny pochwalenia,

Łatwiej mu przyjąć złośliwości losu

I ma swym bytem coś do powiedzenia.

Relacje bowiem tworzą człowieczeństwo

I dopuszczają do głosu świadomość.

W relacjach rodzi się jednostki piękno,

Zastosowanie może znaleźć mądrość.

Niczym stokrotka tak człowiek z natury

Nie jest stworzony do bycia samemu,

Bo... cóż wart kwiatek wycięty z tektury?!

Nie dorównuje wszak temu żywemu.

Zatem potrzeba bycia w towarzystwie

Nadaje homo sapiens sens imienia.

Choćby miał człowiek dobra świata wszystkie,

Straciłby radość własnego istnienia,

Gdyby nie możność bycia członkiem grupy

Jakoby miejsce stokrotki w gęstwinie,

Człowiek by istniał przykrością otruty

I czekał w bólu, gdy się skończy... minie...

Patrząc z zachwytem na stokrotek łany ,

Ludzi się roi w oczach populacja...

Człowiek jest po to, aby był kochany

I aby kochał - to jest bytu racja.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl