PORANNA KAWA

Siedzę przy parapecie z filiżanką kawy.

Aromat ziaren, które wrzątkiem napęczniały,

Wzbił się w przestrzeń wstążeczką cytrynowej trawy

I wnet me zmysły ciała, duszy oszalały.

W tym mała szczypta cukru i kwiatów wanilii,

Gałka lodów, co wolno rozpuszcza się w czerni,

I marzenia, westchnienia drżą na pięciolinii,

Bowiem każdy łyk kawy kartkuje pamiętnik…

Za szybami pejzaże uśpionej natury

I wiatr, który w warkoczach bezlistnych się huśta,

Niebo smutne, choć nie ma żadnej mrocznej chmury,

A na ziemi kryształem wyszywana chusta.

W duszy jednak kiełkuje poczucie spełnienia

I radość, że dostałam życia dzień kolejny –

To wszystko, co najlepsze całą mnie przepełnia,

Bo świat jest piękny wtedy, gdy bywa przemienny.

Za łzę, za każdy uśmiech serdecznie dziękuję

I za cierpienia, które przedstawiły szczęście,

Dzięki tej gamie stanów, jak życie smakuje

Wiem i doceniam wdzięcznym kłaniając się sercem.

Zegar czas odlicza i szepce coś do ucha.

Odsłaniając mą przeszłość jako pokaz slajdów.

Widzę młodą dziewczynę walecznego ducha

I obozy harcerskie, i tułaczki rajdów…

Słyszę dźwięki gitary, które las pochłania,

Trzaski ognia, co żarem rozgniata gałęzie,

Noc, co gwiazdą błękitów bogactwo odsłania

I tę ciszę, co echem rozsiana jest wszędzie.

Czuję w sercu mrowienie i smak pocałunku…

Dziś ten chłopak jest moim towarzyszem życia.

Wtedy i teraz ma dusza woła ratunku,

Kiedy do rozstania los czasem nas przymusza.

Widzę małą dziewczynkę leżącą na łące,

Która niczym w bursztynie zatapia się w trawie,

Wokół niej tęcza w kwiatach, a kwiatów tysiące.

Widzę, że śni szczęśliwie i marzy na jawie.

Zapach siana, smak ziaren łuskanych ze zboża –

Wszystko to nadal świeże i rozkoszne zmysłom.

Wzrok błądzący po niebie jak po tafli morza…

To wszystko jest we mnie – nie znikło i nie prysło.

Kolejny łyk kawy przy rozmowie ze sobą.

Filiżanka już pusta, dusza napełniona,

Więc odchodzę od okna z rozmarzoną głową

Każdą minutą życia wielce wzbogacona.