S.O.S

Wyszepczę kilkadziesiąt słów do butelki,

Którą wrzucę w bezdenną głębię błękitu.

Niech fale nieba niosą szeptem drżące dźwięki,

Niech je wiatr spisuje na kartach zeszytu;

Niech tych słów partytury echo odczytuje,

Szelestem je odtwarza, wyśpiewuje szumem,

Niech się ich zapisem cisza rozkoszuje,

Niech je strąca z przestworzy deszczu hojny strumień.

Niech się mnożą te słowa w przeróżnym znaczeniu,

Niech myślami kiełkują, wrażliwością w duszy,

Niech skrzydłami trzepoczą w locie, w uniesieniu,

Niech w milczeniu je łowią wyostrzone uszy.

Kroplą miodu na sercach niech się topią słodko,

Łagodzą obyczaje rozgniewanych tłumów.

Niech brzmią zwyczajnie, lekko, zwięźle, albo prosto

Wśród wszelakich codziennych, rwących życia nurtów;

Niech się sączą kroplami czerwonego wina,

Zastygając na ustach milczeniem w zadumie…

W tej butelce się wszystko kończy i zaczyna –

Moja dusza w niej mieszka, po niebie dryfuje.