AKT SZCZEROŚCI

Każdą kroplą,

Każdym szelestem liścia,

Który pęka w dłoniach

I niczym opłatek na części się kruszy –

Wypowiem duszę

Tonącą od pokoleń w słowach.

Może…

Ta szczerość ciszy cień drżeniem poruszy.

Każdym szumem

I każdym pluskiem niemej wody,

Która drzemie w glinianych naczyniach na ziemi

Lub koralem błękitnej, niebiańskiej przestrzeni

Z góry na dół w strumieniach obłoki przenosi –

Wypowiem wszystko,

Co w sercu dzierży płocha głowa.

Każdym tonem i dźwiękiem,

Każdą nutą kleksów,

Która skapuje łzami na pięciu liniach myśli –

Obnażę w prawdzie małe,

Co się stanie wielkie,

Gdy się w słońca promieniach bezwstydnością ziści.

Każdym rysem stalówki

I kreską ołówka,

Każdym muśnięciem pędzla

Lub literą w druku –

Będę sobą!,

I pewnie nie! ostatnia i pewnie nie! pierwsza.

Będę sobą w zapisie!,

Bez mowy i słuchu.

Każdym szklanym odgłosem tłuczonego lustra,

Czy kamyka…

Co trzaskiem rozbija przezrocza

Będę płynąć wraz z prądem szeptów tego słowa,

W którym sobie dla innym stanę się posłuszna.

Każdym echem obcasów,

Czy śpiewem gałęzi,

Które czesane grzebieniem płaczącego wiatru

Falują jak w tańcu muzyką przejęte

Baletnice, co nigdy nie potrafią zasnąć…

Będę zawsze, choć czasem jakby nieobecna

Zatrzymana w bezruchu

Przy zamkniętym oknie.

Będę zawsze,

Jak deszczem chłostany poeta,

Co ma buty dziurawe i za krótkie spodnie.

Każdym ciszy westchnieniem

I strunami księżyca,

Co się w nocnych szuwarach kołyszą na trawie,

Każdym stukotem wskazówki,

Co przeraża, zachwyca –

Dopóki wszystkiego nie powiem,

Dopóty nie zasnę

I będę…

JA będę właśnie – wiersza tajemnica.