ŚWIECA

Z każdą godziną mnie coraz mniej,

Z każdą minutą mnie ubywa.

Pomiędzy nocą… pomiędzy dniem…

Człowiek jak sen, który się urywa

I albo sobą cokolwiek opowie,

Albo zastygnie w połowie zdania

Zamknięty sensem w przemilczanym słowie,

W cieniu zwątpienia, pod deszczem pytania.

Życie się topi pod płomieniem czasu,

Codzienność kurczy i powoli zmniejsza.

Wspomnienia piórem, by nic nie przegapić,

Wszystko spisują w strumieniach wiersza…

I nigdy nie wiesz jaka łza cię zgasi

Lub jaki podmuch zdarzenia przegoni,

Co cię zuboży, albo i wzbogaci,

I jaką prawdę o tobie odsłoni…

Nogi związane warkoczami ścieżek,

Plecy zgarbione na nich wspartym słońcem…

Zegar wciąż liczy twe kroki pod niebem,

Próbując scalić twój początek z końcem.

Nie wiem, więc kiedy odejdę na zawsze…

Zanurzam w oczach twych twarz na pamiątkę,

Bo gdy czas w tobie moje rysy zatrze,

By w moim sercu nie umarło słońce.

Potem, gdy idziesz, wyglądam przez okno

I odprowadzam cię wzrokiem wierności.

Na ustach czuję każdą chwilę słodką

I pielęgnuję również smak przykrości,

Bo każdy moment mojego istnienia,

Każda sekunda i każde westchnienie

Stanowią portret mojego imienia

I pozwalają być tu, teraz, pod niebem.

Z myślą o tobie w moim sercu jestem

I modlitwami rozsiewam pragnienia,

By móc przy tobie obudzić się jeszcze,

By w twoich dłoniach znaleźć sens istnienia.

Każdy jest bowiem stworzony dla kogoś,

Każdemu przecież ktoś jest przeznaczony.

Każdy ma w sobie tę wrodzoną słabość

Wobec drugiego, by w chwilach odsłony

Poznać się w sobie i zrozumieć siebie,

I odkryć prawdę, po co dziś się żyje?...

Zgaszona świeca – z tym właśnie znaczeniem –

Dymu westchnieniem pręży dumnie szyję.