SMUTKU

Czemuż to chabrowe wypłakujesz oczy,

Topisz błękit kroplami kryształową nutą?

Cały siebie goryczą smuteczku przemoczysz.

Czyż nie wolałbyś mieć choć koszulinę suchą?

Czemuż płaczesz i siąpisz jakby porzucony,

Obojętny miłości i wyrwany trosce?

Suniesz sennie, bezradnie jakby przemrożony.

Wejdź i ogrzej w bamboszach stopy sine, bose.

Zaparzyłam miętę pieprzem doprawioną,

Balię wypełniłam kąpielą różaną,

Pościeliłam dla ciebie, abyś ciężką głową

Ułożył myśl potwornym strachem skołataną.

Będę czuwać w fotelu wiklinowych splotów,

Szydełkiem wydłubując koronek powoje.

Mogę zostać strażnikiem wszelakich kłopotów.

Łatwiej przez nie wszak przebrnąć smuteczku we dwoje.

Mam dla ciebie pokoik ciasny na poddaszu,

W którym możesz zamieszkać na wieki od dzisiaj.

Nie będziesz mi przeszkadzał – o to nie ma strachu.

Tylko mnie w smutku smutno i cierpliwie słuchaj.

Nie obawiam się ciebie, bo niby dlaczego?!,

Skoro w tobie znajduję duszy przyjaciela.

Przy tobie smuteczku pomimo wszystkiego

Mój duch na mądrość i ludzi pięknie się otwiera.

Odpoczywaj strudzony rozżalonym czasem.

Jutro znowu kolejny dzień się rozpoczyna.

Ty śpij sobie spokojnie, a ja tymczasem,

Będę czuwać, by sny twe tuliła pierzyna.