W LUSTRZE

Jeżeli twierdzisz, że mnie znasz…

Bardzo tej wiedzy ci zazdroszczę,

Bo kimże jest ta w lustrze twarz?

Wciąż to pytanie w sobie noszę.

Poukładałam wiele spraw,

W kopertach czas spisany listem

Powysyłałam daleko w świat…

Nic nie jest przecież oczywiste.

Zastygłam nosem w zapachu książek

I od nich wyrwać się nie potrafię.

Choć nic mnie z nimi ponoć nie wiąże,

W każdej z nich widać moją biografię.

Kwiaty w doniczkach i pedanteria,

Chociaż w szufladach wiatr dominuje,

Szkice, zapiski i sztukateria –

Wszystko na strychu gdzieś chomikuję.

We włosach szarość, a w oczach senność,

Co tajemnicą błądzi w zadumie.

W torebce ład jakoby świętość,

A w głowie echo mych myśli w tłumie.

Wciąż nieobecna, wyrwana z sieci,

Co rzeczywiste i namacalne.

Waleczna, bowiem mąż, dom i dzieci.

Wszystko jest proste i osiągalne.

Czasami ruszam z tarczą do boju

Wzniecając ognie, trawiąc trudności.

Czasami jednak w błogim spokoju

Szukam wytchnienia gdzieś w samotności.

Przeróżne nuty w mej partyturze

Na pięciolinii w przedziwnym składzie

Raz budzą w duszy okrutne burze,

Raz… pachną wiosną w kwiecistym sadzie.

Niekiedy bywa, że się rozpływam

W mrocznej ciemności bezkształtnej barwy.

Czasami chmurna, czasem szczęśliwa

Dźwigam w mym sercu banalne skarby

Jak pierwszy uśmiech, pierwsze kochanie

I pocałunki, spojrzenie w oczy,

Jak sen gwieździsty na świeżym sianie,

Pierwsze radości, porażki, kłopoty.

Bywa, że czasem o bladej porze,

Gdy nie wypada, z lampeczką wina,

Z lękiem, że koniec nastąpić może,

We mnie się nowe życie zaczyna

I ostrzem światła z pokrowca nieba

Przebija ciało na wskroś natchnieniem,

A wówczas w duszy pragnienie śpiewa,

By się zapisać jakoś istnieniem.

Zachłanność wtedy budzi się we mnie

Na każdą chwilę, ułamek doby,

By przejść codzienność, lecz niedaremnie ,

By poznać gorycz i smak osłody…

Więc kimże jestem w lustrzanym odbiciu?

Wciąż zaskakuję ja siebie samą.

Ogromnie dużo i nic wiem o życiu,

Choć jestem córką, żoną i mamą.

Patrzę w me oczy iskrzące blaskiem,

Który przeraża i który zachwyca.

Moje źrenice, ale… czy znam je?

Kimże jest w lustrze ta twarz kobieca?