DZIECIŃSTWO

Dzieciństwo moje…

Z pluszowym misiem bez oka i nóżki,

Koroną kwiatów w rozmarzonych włosach,

Z biedronką przypiętą do bluzki,

W podkolanówkach, na których śpi rosa –

Wśród obrazków i szkiców,

Wśród farb, kredek, flamastrów,

Szeleszczących bajkami białych kartek

Chodzi sobie w zadumie, biega, hasa i pląsa,

Jakby było już innym i obcym mi światem…

Pod żaglami obłoków w roztargnieniu dryfuje

Gdzieś przed siebie za kluczem żurawi.

Czasem…

Siedzi przy oknie pogrążone w zadumie,

A niekiedy beztrosko się bawi.

Zbiera gwiazdy w portfelik,

Księżycowi się zwierza,

Spacerując nocami wzdłuż rzeki,

Śpiewem, śmiechem przestrzenie jednym krokiem przemierza

I radością zaraża wszystkie ptaki.

Z kromką słodkiej śmietany, koszem pełnym truskawek,

Jagodami na ustach, policzkach i brodzie

Dźwiga ciężkie kieszenie,

W których brzęczą kasztany

I zaplata promienie, co się złocą na niebie.

Patrzę w oczy dzieciństwa…

I siebie nie widzę,

Jakbym innym człowiekiem dziś była…

Na regale śpią zdjęcia, które tulą tę chwilę.

Wielka szkoda, że już się skończyła.