W PODRÓŻY

Pola wokół przestworem spokojnym

Zalewają ziemię oceanem ciszy.

Szelest traw czasem niepokorny

Drży, gdy płoche echo w oddali usłyszy.

Słońce na te przestrzenie rozpływa się żarem,

Chociaż niekiedy wcale na nie nie wygląda.

Idę prosto przed siebie z radością lub żalem

I cierpię na bezsenność, gdy noc bywa chłodna.

Ścieżka przede mną pełznie bez końca, litości…

Jakby przed każdym krokiem z lękiem uciekała.

Usta zrośnięte niemo uczuciem suchości,

Bo dusza dźwigać wody ze sobą nie chciała.

Pocisk dźwięku przyjemnie w obłokach szybuje

Na skrzydełkach skowronka niczym na szpileczkach.

Noga za nogą wówczas żwawiej maszeruje

Jakby w lekkości tańca, w spontanicznych pląsach.

Wahadłem zegar przesuwa wschody, zachody,

Ociera się o ziemi poorane czoło.

Z dobą topnieje ciało, człek coraz mniej młody

A wciąż idzie i idzie, jakby mu się chciało.

Przekartkował wiatr bielą błyszczące obłoki,

Sypnął ziarnem ptactwa garścią od niechcenia…

Z godziny na godzinę słabną w marszu kroki.

Samotność niesie na plecach tobołek milczenia

I drepcze obok spokojna, przygarbiona nieco,

Podnosząc niekiedy w górę zatroskane oczy.

Źrenice jej gwiazdami srebrzystymi świecą

A złotem błyszczą w słońcu posiwiałe włosy.

Wtem z głębi kwiecistej wynurza się drzewo

Z rękoma wzniesionymi w niebo modlitewnie.

I liście i nadzieja, które pachną świeżo,

Szepczą do ucha cicho, że iść jest potrzebnie.

Siadam w cieniu i chłodem otulam ramiona,

Kroplami orzeźwienia zraszam nieme usta.

Odpocznę, bowiem ciało z przemęczenia kona

I głowa od myślenia się wydaje pusta.

Samotność obok przysiadła na kloszu spódnicy,

Błądząc w konarach drzewa wzrokiem ciekawości.

Półszeptem coś bez ustanku wylicza i liczy,

Głaszcząc me włosy dłonią uśpionej senności.

W podróży jest człowiek bez końca, choć czasami ziewa

I pragnie się gdzieś schować przed światem bezpiecznie.

Jak to dobrze, że Pan Bóg powymyślał drzewa –

Lepiej pod parasolem, gdy jest zbyt słonecznie.