ŚMIERĆ

Wyobraziłam sobie, że mnie nie ma…

Chodniki popłynęły politurą deszczu.

Parasole uśpione od niechcenia

Zamarły nad ziemią w powietrzu.

Ciężkim tonem fortepianu ciszy

Krople drażnią stukotem skupienie.

Nikt już głosu mego nie usłyszy…

Dla niewielu stanę się wspomnieniem.

Powrócę czasem kartonowym wejściem,

W którym drzemią zdjęcia i zapiski.

Będzie ciężko godzić się z odejściem,

Kiedy zapłacze nade mną ktoś bliski.

Kubek żalu trzymam w obu dłoniach,

Gdy pomyślę o tym, co przede mną.

Myśl ta szepce goryczą na skroniach,

Budząc lękiem podświadomość senną.

Wyobraziłam sobie, że mnie nie ma…

W sekretarzyku zatrzaśnięte słowa

Powtarza echem cisza głuchoniema,

Od której pęka szklanym dźwiękiem głowa.

Płótna czekają w wiecznym zaniedbaniu

Na kosmyk farby, na pieszczotę pędzla,

A na karteczkach w lekkim zamieszaniu

Zastyga bólem kompozycja wiersza.

Tak wiele jeszcze powinnam wykonać,

Urzeczywistnić mnóstwo obowiązków

I jeszcze mocniej, bardziej winnam kochać

Pomimo potknięć poplątanych pląsów.

Zaglądam w głębie kobiecej źrenicy

Jako kochanka, żona, matka, córka…

Nic oprócz serca w życiu się nie liczy,

Więc pycha skubie w gniewie złote piórka.

Wyobraziłam sobie, że mnie nie ma…

I czas zatrzymał zegara wskazówki,

Zastygł w bezruchu mimo przeznaczenia,

Łaskocząc papier opuszkiem stalówki

I zapisując wszelakie wyznania,

Z których się nagle dusza obnażyła…

Tak mam niewiele do swego rozstania,

Bo nie wiem przecież, ile będę żyła?

Usiadłam z kubkiem w dłoniach na kanapie

Błądząc strużkami po szyby przezroczu

I obserwując wodę, która z nieba kapie…

Nie wiem, czy deszczem… czy łzą z moich oczu?

A, obok ona w wyblakłej sukience

W kościstej, suchej, zwiędniętej posturze.

Trzyma palcami porośnięte ręce.

Wpatruje we mnie oczodoły duże.

Wyobraziłam sobie, że mnie nie ma…

Poznałam wartość codziennego życia

I nagle wszystko, co tworzy dylemat,

Nie miało dla mnie już nic do ukrycia.

Banalne rzeczy na sznurek prostoty

Jak drogocenne perły nawlekałam.

Znowu do życia nabrałam ochoty

I znów na nowo siebie pokochałam.

Nic już nie miało pierwotnego kształtu,

Pierwotnej barwy pozbawionej blasku.

Coraz uważniej przyglądam się światłu

I czerni, która pęka tym światłem o brzasku.

Z każdą zadumą dojrzewam, rozkwitam,

Z każdym westchnieniem nostalgicznym.

Każdy dzień wdzięcznie i radośnie witam,

Choćby miał być dniem smutnym, przykrym.

Wyobraziłam sobie, że mnie nie ma…

Tak siebie widzę nawet bardzo często

I choć to nie jest najciekawszy temat,

Dostrzegam w jego melancholii piękno,

Doceniam każdy ułamek sekundy

I uszczęśliwiam duszę drobnym gestem.

Kocham obłoki i gradowe chmury

I jestem wdzięczna, że po prostu jestem.