ZADUMA

Przyłożę ciało do toni przejrzystej…

I zasnę, jak liść dryfujący bezwiednie.

Bielą skóry na tej tafli szklistej,

Będę się zdawać czymś płynącym niepotrzebnie.

Zanurzę oczy w niebie wplecionym w sieć drzew,

Niesiona na palcach tych drzew pod błękity.

Wsłucham się w delikatny wód szumiących śpiew.

Usłyszę kartkowane w przestworzach zeszyty.

Rozłożę ramiona jakbym wtulić chciała

Do serca to przezrocze niebieskiego lustra

I będę tak bez końca jak liść dryfowała,

Wtapiając pocałunek w wiatru słodkie usta.

Deszcz kroplami zrosi białą pierś i szyję,

Brzuch namaści źrenicą szklanego spojrzenia.

Nie wiem, czy już mnie nie ma, czy też jeszcze żyję?...

Mogłabym tak dryfować w dłoniach rozmarzenia

Bez opamiętania, bez chwili wytchnienia

Od świtu po zamglone przebudzenie słońca.

Kocham ten stan upojny myśli uniesienia,

W którym nie czuć zmysłami początku ni końca.