ŚWITANIE

Obudził mnie czas stukaniem obcasów.

Biegał po mieszkaniu przy dźwiękach hałasu.

Krzątał się w pośpiechu jakby był spóźniony,

Czymś niedopełnionym okrutnie dręczony.

Podeszłam do okna, aby dzień przywitać,

Ale jeszcze na zewnątrz nie zaczęło świtać.

Księżyc po granacie leniwie dryfował

I w głębokim natchnieniu jak wieszcz spacerował.

Strumieniami jasności płonęły latarnie,

Skapując na chodniki światła kroplą marnie.

Sen się jeszcze w przestrzeni tanecznie unosił,

A wiatr o ciszę szeptem niemym, żebrząc, prosił.

Mogłam jeszcze przyłożyć do poduszki głowę,

Lecz miałam ochotę podzielić się słowem,

Więc zasiadłam z radością do kartki papieru…

Piękno świtu postrzega wśród nas tak niewielu.

I poczułam wdzięczności w sercu łaskotanie,

Bo zanim słońce z pieleszy odprężenia wstanie

Dostrzegłam dar nad darami życia codziennego –

Pokój i bezpieczeństwo istnienia ludzkiego,

Które tu na tym właśnie małym skrawku ziemi

Nie razi w oczy człowieka jak ostrza promieni

I zdaje się normalnym ludzkim bytowaniem… -

Biedni, co noc przespali bezsennym czuwaniem.