SĄSIEDNI POKÓJ

W sąsiednim pokoju śpi mój świat –

Moje bezsenne noce, dni czuwania,

Strach, który w serce bezczelnie się wkradł

I niewyobrażalność rozstania,

Moja prawdziwa miłość, bez której mnie nie ma,

Bajki i baśnie czytane czy kreowane,

Niejeden natchniony prostych słów poemat,

Chwile bezcenne i pielęgnowane.

Płynę w ciemności bezszelestnym krokiem,

Przemierzam domu topografię senną,

Badam pokoje wyostrzonym wzrokiem,

Bo nie wiem przecież, co jeszcze przede mną.

Zapachy książek i ciszy mlaskanie,

Zegara błogie, beztroskie westchnienia

I to dogłębne, bezdenne czekanie,

Które z poczwarki w motyla mnie zmienia.

Po chwili palcem trącam taflę kroków,

Którymi sunę niczym żagiel z wiatrem –

Prosta kobieta i pogromca smoków

Wciąż balansuję pomiędzy wszech – … światem.

Sąsiedni pokój ma wszystko, co moje,

Bez czego mnie tu po prostu już nie ma.

Na głowie dziecka kładę obie dłonie

I myślę o tym, co mu jutro trzeba.

Patrzę na usta, na oczy zamknięte,

Na rączki, które trzyma pod poduszką,

A moje serce szczęśliwe, przejęte

Ciągle tłumaczy – mój świat to to łóżko.