Czy można coś w życiu osiągnąć z sukcesem,
Skoro nic na zawsze nie jestże nam dane?...
Czy można żegnać czas z beztroskim uśmiechem,
Wiedząc, że niebawem będzie nam zabrane
To, co tak szczególnie było przecież ważne,
O co walczyliśmy w trudzie, w pocie czoła?
Czy nie bywa dla nas w jakiś sposób straszne
To, iż druga strona nas nie jest wesoła?
Co więc dla człowieka winno być bezcenne?
Czy istnieje jakaś recepta na szczęście?
Co jeśli okaże się wszystko daremne
W dniu, ogłaszającym od życia odejście?
Jesteśmy szczęśliwi, gdy się zakochamy…
Po latach to szczęście staje się rutyną.
Następnie euforia taty oraz mamy,
Lecz i te zapędy z czasem szybko miną…
I praca po latach będzie obowiązkiem,
Rytuał dnia każdego kiedyś nas znudzi,
Pasja będzie dla nas bezpiecznym zakątkiem,
W który to zaczniemy uciekać od ludzi.
Małżeństwo przygaśnie i dzieci odlecą…
Wprowadzi się do nas samotność na stałe.
Sąsiedzi, znajomi z czasem się przerzedzą
I to, co było wielkie, zacznie być małe,
To, co kolorowe, stanie się szarością,
A to, co święte, okaże się banałem,
Bo my już będziemy inną wrażliwością,
Historią (z wielu) zakończoną morałem.
Czy można więc przypisać sobie zwycięstwo?
Czy możemy poczuć pełną satysfakcję,
Patrząc na błędy, jak na czyste szaleństwo?
Czy możemy w czymkolwiek mieć słuszną rację,
Skoro się rodzimy bezradni na życie –
Bezradni na życie również umieramy?
Czy możemy sobie przypisać w zachwycie
Sukces, skoro go na wieczność wszak nie posiadamy?
Za jakiś czas świat nie będzie nas pamiętał
Bez względu na to, co żeśmy w nim robili.
Gdy w kolejne koło czas będzie zakręcał,
Zapomni, żeśmy tu kiedykolwiek byli.
Czy można więc mówić o swych osiągnięciach,
Jakby o czymś stałym i ponadczasowym?!
Inni będą ważni na wszelkich przyjęciach,
Na których zdało się być kimś wyjątkowym.
Tak statek popłynie bez nas na pokładzie,
Jakby się nigdy nic po prostu nie stało.
Może ktoś się odwróci, powie: „Na razie”,
Lecz to będzie dla nas zwyczajnie za mało.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz