Tyle już kroków na drogach zgubiłam,
Na ścieżkach krętych, gęsto porośniętych…
I tyle śladów istnienia odbiłam,
Lecz... czy nie będzie człowiek pominięty
I mimo wszystko oraz wbrew wszystkiemu
Po śmierci całkiem przez świat zapomniany?!
Stoję i patrzę w głębokim milczeniu
Na szlak stóp moich za mną rozkładany
I wiem, że wiatr je dłonią swoją zatrze,
Przykryje piachem i liśćmi posypie.
Idę po taśmie śladów, co są starsze.
Świadomość oczy niewidome szczypie.
Na próżno walka z czasem o przetrwanie.
Nikt przecież nie jest całkiem nieśmiertelny.
Jestem,… gdy umrę, nic się też nie stanie,
Świat pomknie naprzód na to obojętny…
Może żałoba mżawką z serca spłynie
Tym, którzy staną przy zamkniętej trumnie,
Ale i żałość… i tęsknota minie,
Bo przecież trzeba żyć dalej rozumnie.
Wyrzucą wszystkie po mej śmierci rzeczy,
Z szaf wybebeszą też moje ubrania,
Pocieszą bliskich, że czas rany leczy,
Później… powrócą do spraw zamykania.
Może się przedrę komuś do pamięci
Strofami wiersza lub wersami prozy…
Może się tarcza zegara zakręci,
Gdy ktoś zasiądzie w teatralnej loży,
Lecz to wspomnienie też kiedyś wygaśnie…
Kartki zmurszeją w palcach przemijania
I pamięć o mnie razem ze mną zaśnie.
Inni też mają coś do opisania.
I tyle po mnie, i tyle mojego,
Co jest tu, teraz, w tej chwili się dzieje.
Nie mam na koniec życzenia żadnego.
Co może człowiek, który się starzeje,
Który wart tyle, co maki na polu
Lub kropla wody łzą płacząca z kranu?
Sen, co się wkradnie mu do oczodołu,
Jak lichwiarz zgarnie wszystko w koszt straganu
I wszystko sprzeda, roztrwoni czy rozda
I bez znaczenia komu oraz za co.
Człowiek – osoba zupełnie przygodna,
Za którą rzadko oraz krótko płaczą.
Każdy jest liściem na gałęzi drzewa –
Zielony wiosną, jesienią zmieniony…
I oderwany w przestrzeni powiewa,
Później… obcasem zdeptany, skruszony…
Więc czym są ślady moich stóp na ziemi?...
Jestem – co zmysłom się mnie dostrzec zdarza.
Śmierć moja przecież niczego nie zmieni,
Podobnie jako kartka z kalendarza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz