CZŁOWIEK

Nie ma podlejszej istoty niż człowiek,

Gdyż jest nierzadko wyrafinowany

I co przemilczy, czynami dopowie,

Często nie kocha, choć chce być kochany.

Pycha w nim kipi i wrze egocentryzm.

Nierzadko siebie za wzór stawia wszystkim.

Idąc do celu, ma gdzieś sentymenty -

Wówczas i wrogiem staje się dla bliskich,

I nie przebiera w metodach na sukces,

Byleby tylko osiągnąć, co pragnie.

Im przebieglejszy jest, tym większym fuksem

Na cztery łapy z opresji swej spadnie,

A wtedy rośnie w nim większe mniemanie

Na miarę boga, co Stwórcę obala,

I że zasłużył na to – przekonanie

Wszystko, co ludzkie doszczętnie w nim spala.

Wtedy skrupuły znikają po drodze,

Depcze więc innych, na szczyt się wdrapując.

Twierdzi, że nie chce, inaczej nie może -

Korzyści czerpie, prawdę ignorując.

Stąd brak szacunku, wyrozumiałości

Jakby się jemu wszystko należało.

Nie ma pojęcia człowiek o miłości,

Dlatego siebie wciąż daje za mało.

Stąd krematoria za kolczastą bramą

I przedmiotowość w relacjach z człowiekiem,

Więc każda wojna obnaża to samo,

Że nie mądrzeje człek z historii wiekiem.

Wszędzie podziały – w każdym środowisku

Przykryte grubym pudrem tolerancji,

Pod którym szczerość trzymana w uścisku

Nie daje wcale na pokój gwarancji.

Tylko poprawność zgoła polityczna

Trzyma na smyczy zapędy człowieka,

Wizja więc życia w planach idylliczna

Może po śmierci na jednostki czeka.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl