NA CHWILĘ

Czy to nostalgia,… czy może wzruszenie,

Które wzbudziło budzące się słońce

I świeżych myśli przyjemne spłoszenie

Jak przesiewanych motyli na łące?

Czy to początek czegoś wspaniałego,

Czy może dalszy ciąg zwykłej szarości?

Czy koniec czegoś niepożądanego

W drodze do lepszej, świetlistej przyszłości?

Nie tracąc ducha, w gościnę zapraszam

Czas, który drogą zdaje się zmęczony.

Wchodzi zgarbiony w zniszczonych kamaszach,

Siwiutkim włosem mocno oprószony.

Zgrzytając zębem, wąs palcem przesuwa.

Okrągłą twarzą zastyga na ścianie

I, nic nie mówiąc, minuty przeżuwa

Jakoby czekał, co się zaraz stanie.

A za oknami złoto się rozlewa,

Pada jaskrawo na drzewa korony,

Przez sito liści mżawką się przelewa…

Płyną kałuże światła w wschodu strony,

I cisza w uszach dzwoni przedrzeźniana

Nikłym westchnieniem zbłąkanej ptaszyny.

Gałąź huśtawką wiatru kołysana

Rwie się ku górze jak warkocz dziewczyny,

Po czym opada i znowu się wzbija,

Łoskotem szumu szelest rozpraszając.

Pnia brzozowego trzyma że go szyja,

Na oderwanie się nie pozwalając,

Więc jak wahadła starego zegara

Buja na boki włosy rozwichrzone.

Świstem kosmyków rozkosznie się stara,

By oczy były na brzozy zwrócone.

Trudno oderwać zatem wzrok od sceny,

Co przypomina dzieci na huśtawce…

Często w ten sposób w przeszłość wędrujemy,

Siedząc samotnie na swych wspomnień ławce…

Spada godzina z cierpliwych wskazówek

I przywołuje duszę do porządku,

By bez pośpiechu, ale i wymówek

Dzień ów przyjęła godnie od początku,

Dlatego ciało duszą ponaglane

Rusza do pracy, by ślad swój odcisnąć,

By co potrzebne było dokonane

I by jak słońce choć na chwilę błysnąć.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl