Czymże jest czas, jeśli nie ulotnym zjawiskiem,
Który przez śmierć znaczenie istnienia odsłania,
Jeżeli nie bytu imieniem i nazwiskiem,
Jeśli nie tym, co nas kruszy oraz pogania?
Czym jest czas, jeśli nie procesem przemijania,
Płynnym przejściem młodości w nieuchronną starość,
Jeśli nie funkcją bicia serc i oddychania?…
Płowieje w nim kolorów odcień w bladą szarość.
To złodziej, co wykrada z życia przyjemności,
Wynosi to, kim dziś jesteśmy, po kryjomu.
Nie spocznie póki nie sięgnie po nagie kości
I nie splądruje po nas bezpańskiego domu.
To kat, co przypomina, że już umieramy,
Obiera nasze ciało jak skórkę z owocu,
Co drwi podle, że wpływu żadnego nie mamy
Na koniec, co zagląda nam do martwych oczu.
To nauczyciel szacunku, jak też miłości
Wobec tego, co wokół jest rzeczywistością,
Wykładający sztukę przyziemnej radości
Czerpanej z drobnych rzeczy, co są codziennością.
To przewodnik po miejscach wartych celebracji,
Wskazujący szlaki decyzji i wyborów,
Czuwający na straży swych sędziwych racji,
Idący w towarzystwie duchów i upiorów.
To archeolog – odtwórca naszej przeszłości
Zbierający skorupy wspomnień zachowanych,
Portretujący zarys naszej tożsamości…
O oczach i twarzy podobnych do nas samych…
To kolekcjoner tego, co po nas zostanie,
Który stanie nad grobem w ciszy pochylony,
Który dłonią z płyty wygłaszcze jedno zdanie
O tym, kto w tej mogile został położony.
Pragniemy go okiełznać, jak również oswoić,
Więc w obrożach zegarów zatrzymać go chcemy.
Próbujemy tym czujność uśnieżyć, upoić -
Zadomowić go w żaden sposób nie możemy.
Widzę zatem odwrotność przekory, uporu,
Że to wszelkie stworzenie jest cyfrą na tarczy,
Nie budzi więc fakt jeden komicznego sporu -
By ktoś umarł zgrzyt tylko wskazówek wystarczy.
grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz