SŁOŃCE

Wkradasz się, słońce, nieproszone

W jeszcze za wczesną dla siebie porę,

Więc szronem i mrozem zagłuszone

Z radością ciebie do domu biorę

I kiedy siadam z kawą przy oknie

Pocieszam ciebie swym wdzięcznym wzorkiem.

Nie będziesz, słońce, przecież samotnie

Już podróżować, bo pod mym okiem.

Pąki w gałęziach też ciebie chłoną,

Chociaż nieśmiało i nieodważnie.

Twego westchnienia dotykam dłonią,

A chłód me palce wciąż szczypie strasznie.

Widzę cię, słońce, w bieli iskrzącej,

W którą się trawy rankiem ubrały.

Skrzysz się w wibracji fali płynącej,

Co się nią łąki zmrożone stały.

Ostrzami liści żonkile wzeszły

I cię spijają zachłanne wiosny.

Oddane tobie, słońce, bez reszty

Jakoby objaw w smutku radosny

Zdają się szeptem miłość wyznawać

Świadome, że ów ogień uczucia

Będzie je z życia ciepłem okradać,

Prowadzić zgubnie też do zepsucia.

Trudno się oprzeć jednak jest tobie,

Bo tylko w słońcu człowiek znajduje

Nadzieję, która się rodzi w głowie,

Gdy myśl się z sercem nie dogaduje;

Bo tylko w tobie samotność gaśnie,

Ciemność rozrzedza wrogie przeczucia.

Przy tobie, słońce, to szczęście właśnie

Pozbawia gorycz szans do wyklucia.

grafika pochodzi ze strony: tapeciarnia.pl