O, GDYBYŚ...

O, gdybyś wiedział, jak potrafi śpiewać

Dusza, co cierniem bywa opleciona,

Nie mógłbyś na nią się za prawdę gniewać,

Wiedząc, że wzgardą zaszczuta, zdradzona

Błądzi samotna w nędznej poniewierce,

Trzymając w dłoniach roztrzaskane serce,

Które do piersi tuli niczym dziecię

I szuka miejsca w podłym dla niej świecie.

O, gdybyś wiedział, jak potrafi kochać

Dusza, co szczerze kochaną nie była,

Co się wydaje wstydliwa i płocha,

Co by najchętniej się przed tobą skryła,

Snułbyś się za nią niczym cień cierpliwie,

Ściskał w ramionach mocno, acz troskliwie,

By ci galopem w przestrzeń nie pognała,

A wierną tobie na wieki została.

O gdybyś wiedział, ile ma radości

Dusza, co z płaczem jest zaprzyjaźniona,

Szukałbyś u niej własnej szczęśliwości,

Gdyż jest empatią ta dusza ochrzczona,

I nigdy stracić byś jej nie chciał w życiu,

Ni puszczać wolno lub więzić w ukryciu,

Lecz zawsze wszędzie duszy towarzyszyć,

Z nią podśpiewując w nostalgicznej ciszy.

O gdybyś wiedział, jaka jest bogata

Dusza, co ciału się sprzeniewierzyła,

Co nieustannie nad głowami lata

I jest!, gdzie nigdzie, przenigdy nie była,

Gardziłbyś wszystkim, co w zasięgu ręki,

I choć w niewoli zgorzkniałej udręki

Wybrałbyś duszę, która cię miłuje,

Niż rzeczywistość, co duszę tą psuje.

O, gdybyś wiedział, lecz bywa niestety,

Że wybieramy to, co powierzchowne.

Obce bywają dusz naszych sekrety,

A i relacje jakby niewygodne,

Więc więcej tracisz, niżeli zyskujesz,

Z losem się kłócisz, ścigasz i siłujesz,

Mając codzienność niemalże nijaką

I motywacje podobne wiatrakom.