OLIMPIADA

We Wąsoszu olimpiada się zaczyna.

W każdej chałupie niebanalna jest drużyna.

Na: START! skończyć trzeba wszelkie wszak swawole.

W linii STARTU się zaczyna bój o pole.

Rozrzucone siano drzemie pod chmurami,

Które straszą wieś zlęknioną opadami.

Wiatr się zerwał!, psoty sieje pod niebiosem,

W sianie gubiąc rozhasane stopy bose.

Ciemność dziwna wyłączyła słońca jasność.

Nagle w chałupie się zrobiło tłoczno, ciasno.

Rozbiegani domownicy w tym zamęcie

Łapią spodnie, bluzy, chusty w dzikim pędzie,

A na hasło, które wznosi krzyk: „Na pole!”

Wszyscy chmarą się rzucili ku stodole.

Połapali grabie, widły, wózki z kołem.

Biegną miedzą, dzielnie walcząc z burz żywiołem

I starając się wyprzedzić zew natury,

Zostawiają gdzieś za sobą mroczne chmury.

We Wąsoszu olimpiada się zaczyna.

W każdej chałupie niebanalna jest drużyna.

Na: START! skończyć trzeba wszelkie wszak swawole.

W linii STARTU się zaczyna bój o pole.

W pierwszym rzędzie, jak w sztafecie, gospodyni.

Za nią: pędzi mąż z widłami, tytoń dymi,

Syn najstarszy skrzypi wozem z jednym kołem,

Otoczony swym rodzeństwem jak zespołem,

Z których każdy w widły, grabie uzbrojony

W ruchach sprawnych i galopie wyćwiczony,

Więc ukradkiem przyglądając się im z boku,

Nie dowierzasz wszak bystremu swemu oku,

Bowiem budzi się w twej głowie przekonanie,

Że się patrzysz na bunt chłopów i powstanie,

A to tylko bieg przez płotki wbrew naturze,

By sprzeciwić się deszczowej w niebie chmurze,

Aby zgrabić w kopy, wałki senne siano

Bez znaczenia czy też słońce będzie rano.

We Wąsoszu olimpiada się zaczyna.

W każdej chałupie niebanalna jest drużyna.

Na: START! skończyć trzeba wszelkie wszak swawole.

W linii STARTU się zaczyna bój o pole.

Rwie się dziatwa do roboty w każdym domu,

By wyprzedzić opad deszczu z nieboskłonu,

By ratować trawy ścięte przed zalaniem.

Wiatr ich szarpie za czupryny i ubranie,

Jakby w złości chciał spowolnić ich zapędy.

Odgłos kroków zda się dudnić niemal wszędy:

Od Zarowia, przez Przymiarki i Nowiny

Na Wsi Starej galop w pędzie usłyszymy.

W Ostrych Górkach, w Mysich Górkach też szaleństwo,

Jakby na wieś się zrzuciło wnet przekleństwo,

Bo w amoku czy to chłop, czy białogłowa

Płyną w biegu jak nad myszą łowna sowa

I świst tylko słychać echem ton pośpiechu,

Jakby była walka z chmurą warta grzechu.

We Wąsoszu olimpiada się zaczyna.

W każdej chałupie niebanalna jest drużyna.

Na: START! skończyć trzeba wszelkie wszak swawole.

W linii STARTU się zaczyna bój o pole.

Grabią wszyscy siano w kopy oraz wałki.

Pełne ludzi niczym mrowia polne działki.

Stoper zda się w złośliwości czas odmierzać.

Niejednego sport się zdaje mocno przegrzać.

Niejednemu rumień płonie na policzkach,

Ale każdy jakby w skoku wzwyż o tyczkach

Zwinnym susem walczy z sianem i żywiołem.

Oj, z daleka to widoki są wesołe.

Grabią w biegu, zwożą w pędzie, pracą kipią.

Upoceni, zmordowani ledwo dyszą.

Sił nie mają by powrócić do chałupy.

Gdzieś na miedzy pogubili w biegu buty,

A tu niebo z nich zadrwiło i zakpiło –

Ani jednej kropli deszczu nie spuściło.

Gdy w Wąsoszu olimpiada się zaczyna,

Gdy do boju w każdej chałupie drży drużyna,

Mądrym słowem się odzywa wnet Sochowa:

„Jak jest deszcz, tak będzie zatem i pogoda”.