HOP!... HOP!...

Hop!... Hop!... – echo wszem niesie w okolicznym lesie,

Jakoby za kimś gnało w gąszczu hen zgubione.

Hop!... Hop!... – woła donośnie po calutkim świecie,

Wiatrem gnane w przestrzeń i w każdy kąt i stronę.

Hop!... Hop!... – się powtarza i nad głowami leci,

Zahacza o gałęzie, aż trzask za nim goni.

Hop!... Hop!... – się nasila i mocą zrywa sieci,

Co w konarach iskrzą rękawiczką na dłoni.

Hop!... Hop!... – uparcie dźwięczy, trącając paprocie,

Krzaki jagód pochyla rozpędzonym krokiem.

Hop!... Hop!... – jeden to jest głos, a jakoby krocie,

Krzykiem swym nawołuje niczym bystrym okiem.

Hop!... Hop!... – jak ptak się wznosi nad czubkami sosen,

Wplątuje się w korony brzóz, a także dębów.

Hop!... Hop!... – z lasu wybiega do sąsiednich wiosek

Jakby rozkojarzone oraz pełne lęków.

Uhu!... – wnet z zaskoczeniem z boru się wyrywa

I niczym rozpędzone za Hop!... Hop!... wciąż biegnie.

Uhu!... – niczym matka, co dzieci swe przyzywa,

Słyszane jest zewsząd, wszem i jednako wszędzie.

Uhu!... – się wydaje skutecznie Hop!... Hop!... tłumić,

Echem las przeczesując w każdym zakamarku.

Uhu!... - gdzieś swe tony w oddali zda się gubić,

Ulegając pokornie wskazówkom w zegarku.

Wtem się z gąszczu wynurza grupa jagodziarzy,

Którzy niosą owoców granatowych kosze.

A każdy z nich o chwili odpoczynku marzy.

Suną zmęczenia bólem z ołowiu kalosze.

Brzęczą dzwonkiem blaszane zbieraczki u pasa.

Gwarne słychać rozmowy i śmiech spontaniczny,

A w fioletowej dłoni trzymana kiełbasa

I chleb z mąki żytniej, nierzadko chleb pszeniczny

Z zachłannym apetytem są konsumowane,

By z prowiantu do lasu nic nie zmarnowano.

Jedzenie wszak z wdzięcznością zawsze szanowane

Więc nigdzie go przenigdy nie poniewierano.

Za płotami z radością czworonogi skomlą,

Wyrywając się z budy by swoich przywitać.

Ludzie suną do domów drogą, ścieżką polną.

Jutro znów na jagody!, zanim zacznie świtać.