PIEROGI

Na stole pod oknem stolnica drewniana

Gotowa znieść wszystko w cierpliwości czeka.

Po bokach niewielką listwą opasana,

Więc nic z niej nie spada, nic z niej nie wycieka.

Babcia zasłoniła chustką włosy w koku.

Mąkę pszenną sitem przesiała nad dechą.

Cztery świeże jaja położyła z boku,

Wodę ostudzoną, rzadko ciepłe mleko.

Pszenica w swym puchu spulchniona powietrzem

Zda się rozdrobniona, wiatrem nadmuchana.

W swej delikatności jakby biła sercem

I jakby dmuchawcem była obsypana.

Trzask skorupki jaja zderzony ze stołem

Wydobył z środka żółtko w białka ramie.

Jajo w puch pszeniczny wpadło, tworząc kołem

Gniazdo, w którym jaja legły z pluskiem na nie.

Dłonią babcia jaja z mąką wymieszała,

Dolewając wody doń przegotowanej.

Rękoma to ciasto długo wyrabiała,

Aż się aksamitne i dorodne stanie,

Poczym w ciepłej misce pod lnianą ściereczką

Na minut piętnaście ciasto zostawiała.

W tym czasie owoce z cukru pół szklaneczką

W osobnym naczyniu słodko doprawiła,

A po chwili wałkiem kawałeczki ciasta

Rozprasowywała na wielkie serwety.

Szklanką wycinała jednakowe gniazda,

Układając na nich smakowe sekrety

Zamykane w cieście sklejonym falbanką,

Układane obok na lnianym ręczniku.

Pierogi z owocem polane śmietanką

Parą oddychały, drzemiąc na półmisku.

Niekiedy z grzybami podawane były.

Farsz zebrany w lesie, z cebulą smażony

Na skwarkach stopionej, pachnącej słoniny,

Zieloną pietruszką obficie sprószony

Zdawał się dojrzewać w kokonie z pszenicy,

Drażniąc apetyty wręcz nieposkromione.

Dzieci podchodziły, podkradając z misy

To, co do pierogów było przeznaczone.

Dom pachniał fajerą, słoniną, cebulą

Lub niekiedy gęstą śmietaną słodzoną.

Na półmiskach białe półkola się tulą

Koronką zdobione w palcach ulepioną.

Czy to pieróg z grzybem, twarogiem, ziemniakiem,

Czy z truskawką w środku, albo z jagodami –

Wszyscy pochłaniamy pierożki ze smakiem

I zawsze przesadnie wręcz się objadamy.

Pachnie mi pszenicą przy otwartym oknie,

Ogniem, co fajery rozpala purpurą.

Błądzę za mą babcią wciąż zachłannym okiem,

Gdy wyrabia ciasto pulchniejącą kulą

I często, gdy sama pierożki wyrabiam,

Czuję się jakoby zawsze przy mnie była,

A gdy je na ścierce z lnu obok układam,

Wspominam, że ona mnie ich nauczyła.