PUREE ZIEMNIACZANE

Zanim się Francuzi w przepis uzbroili,

W Wąsoszu już dawno puree przyrządzili.

Gar pełen ziemniaków na fajerze w kuchni

Wrze, bucha od pary, aż pokrywka dudni.

Gdy kartofle miękkie mąki pszennej sypią,

Pod przykryciem parzą i źrenicą łypią,

Stróżując uważnie nad tą recepturą,

Nad którą się wznosi para siwą chmurą.

Później na podłodze gar sobie stawiają

I w parach ziemniaki tłuczkiem ubijają,

By puszyście złączyć te wszystkie produkty –

Do tego chłop prężny potrzebny, nie szczupły

I do tego baba z tężyzną mężczyzny.

Rytuał kuchenny bywa bowiem dziwny.

Jeden trzyma garnek przez ścierkę za uszy,

Bo ten leci w górę, gdy tłuczkiem ktoś ruszy.

Ten, który wyrabia puree ugniataniem

Mierzy się z nie lada siłowym wyzwaniem.

Tłuczek w dół, więc baba na garze odpocznie;

W górę zaś, gar za nim wyrywa się skocznie.

Trzeba do podłogi gar mocno przycisnąć,

Aby mimowolnie pod sufit nie prysnąć.

To puree z ziemniaków na stół podawane,

Skwarkiem ozdobione i smalcem skąpane

Lub w mleku leniwie sobie pływające

Bardziej niż francuskie jest wszak smakujące,

Aż do tego stopnia, że w trakcie wesela,

Gdy młodzi nie skąpią pieniędzy z portfela,

Gdzie wędlina, torty, przeróżne przysmaki,

Krzyczy jeden z drugim: „My chcemy prażaki!”