WIATR

Wiatr rozczesał warkocze drzew,

Wskoczył w trawę i zaszeleścił.

Echem niesie się jego śpiew

O przedziwnie magicznej treści.

Każdą nutą szumi nim las,

Każdym tonem przestrzeń rozbrzmiewa

I choć bezwzględnie mija czas,

Wiatr odejścia się nie spodziewa.

O, gdyby tak i moja dusza

Potrafiła wszystko wyśpiewać.

Każda chwila jej serce wzrusza,

A wyrazić się tego nie da.

Może w wazon uchwycę wiatr,

Może złowię go siecią morza.

Taki pomysł dziś mi się wkradł,

Wywołując mych myśli pożar.

Nikt jak on nie nauczy mnie

Śpiewać czysto paletą dźwięków.

Zawiruję z nim – Czemu nie?!

Niech mnie niesie na swoim ręku.

O, gdyby tak i moja dusza

Potrafiła wszystko wyśpiewać.

Każda chwila jej serce wzrusza,

A wyrazić się tego nie da.

Napisałam mu kilka słów

Ułożonych króciutkim wierszem,

Więc gdy znowu przybędzie tu,

To poproszę go wdzięcznie szeptem,

By nauczył mnie pięknie grać

I nauczył mnie jak on śpiewać.

Dziś nie będę mogła znów spać,

Bo i kiedy się go spodziewać?

O, niechby i tak moja dusza

Potrafiła jak on wyśpiewać

To, co nieustannie ją wzrusza.

Niech śpiewa, niech śpiewa, niech śpiewa!