PORANNA KAWA

Stoję znów w oknie z filiżanką kawy.

Patrzę na rzęsy przebudzonej trawy,

Perły stokrotek wszem rozsypanych,

Na kwiaty brzozy w gałęziach zaspanych

I na chodniki, co jak nieme rzeki

Rwą tę łagodność zielonej przestrzeni,

Na mniszek polny, który niczym piegi

Pąkiem się wiąże, delikatnie mieni

Niczym opiłek złota strąconego

Z błękitów nieba zimą zaklętego,

Na którym słońce zda się przebiśniegiem

Nad widnokręgu bladym, sennym brzegiem.

Stoję znów w oknie z filiżanką kawy.

Zamykam oczy… i słuchem się wtapiam

W szept niespłoszony niemo drżącej trawy,

W której na szelest wiatru nagle trafiam

I wraz z nim wzbijam się w konary drzewa,

W których szum cicho o przeszłości śpiewa,

Rozpamiętując poetyckim wersem

Wszystko, co było kiedyś w życiu pierwsze…

Naglę balladę krok ludzi przerywa,

Warkot silnika zabija doznanie.

Hałas dźwiękami się wokół rozpływa,

Więc warto wstawać nim ktokolwiek wstanie.