POD POWIEKAMI

Chcę zamknąć oczy, by zniknąć,

Na jakiś czas się rozpylić,

Zgasić, co wokół, i prysnąć

Jak pył ze skrzydeł motyli.

Chcę na kadłubie powieki

Zostawić wszystkie zmartwienia,

Odpłynąć w wszechświat daleki

Z lekkością, bez obciążenia.

Chcę rzęs wiosłami odsunąć

Wszelkie obrazy rozpaczy

I pod obłoki pofrunąć –

Cokolwiek to w życiu znaczy.

Chcę zamknąć się w samotności

Pod powiekami w schronieniu,

W nieskazitelnej cichości

Kołysać się w rozmarzeniu,

Malować pędzlem źrenicy

Na płótnie mej wyobraźni

Obraz niewinnie dziewiczy

Tego, co dzieje się w jaźni.

Chcę zamknąć oczy na chwilę,

Aby się wtopić w zadumę,

Smakować, co niemożliwe,

Co nie ogarniesz rozumem,

Aby się rozmyć w przestrzeni,

Rozszczepić na cząstki światła,

Opiłki złotych promieni,

Co łowi jasność wyblakła.

Chcę zniknąć choćby na moment

Jak wiatr w wtulonych róż płatkach,

A później na sam mój koniec

Wzbić się nad horyzont świata.