A, JEŚLI...

A, jeśli w życiu pojawi się moment,

W którym twój głos w progu zawita,

Poznam, że w życiu nic jest nieskończone

I że nadzieja z każdym dniem rozkwita.

A, jeśli kiedyś poczuję łzy słone

Na rozchylonych ustach w niemym krzyku,

Zerwę z mej twarzy smutku tę zasłonę,

Rzucę pod nogi radości bez liku

I nie zatrzymam się w miejscu na długo,

Żeby nie stracić tego, co jest jutro.

Droga ma ciągnie się bezkresną smugą.

Trzeba iść dalej, bo się żyje krótko.

A, jeśli kiedyś będzie mnie żal łamał

I na mej ścieżce gasił światło wschodu,

Uznam, że we mnie łgał, bezczelnie kłamał

I kłamie nadal, jak kiedyś,… za młodu

I nie pozwolę sobie wyrwać szczęścia,

Tej sposobności radości z niczego!

Nie jestem przecież ofiarą zamęścia

I niewolnicą smutku przyziemnego.

A, jeśli przyjdzie mi stanąć w podróży,

By już na zawsze w tym miejscu zamieszkać,

Popatrzę w niebo jak oczy snem mruży

I pójdę dalej, bo nie będę zwlekać.

A, jeśli musi mój koniec nastąpić,

Niechaj mnie w drodze zaczepi przypadkiem.

Nie będę gorzko niczym deszczyk siąpić

I żyć jałowo, i jakby ukradkiem.

A, jeśli kiedyś ktoś mnie skrytykuje,

Że zbyt zachłannie i rozrzutnie żyłam,

Uznam, iż swego życia nie szanuje.

Ja?!... chcę być lepsza niźli wczoraj byłam.