DUSZA MOJA

Taka moja dusza… na kartkach rozpisana,

Które o niej szelestem wciąż opowiadają;

Szumem wiatru w przestworzach szczodrze rozsiewana.

Wody rzek żwawym pluskiem o niej rozprawiają.

Deszcz kroplami namaszcza jej strukturę mglistą.

Drzewa tańcem gałęzi pokłon jej składają.

Słońce na wskroś przeszywa jej tkankę przejrzystą,

Której nagość istnienia chmury osłaniają.

Na błękitnych sztalugach wschody i zachody

Barwą gwiazdy ognistej kreślą rys jej twarzy,

Lecz nie sposób uchwycić kształtów jej urody,

Choć niejeden artysta ciągle o tym marzy.

Nikt przenigdy nie pozna konturów oblicza

Mojej duszy, co w taflach jezior się przegląda.

Każdy szklanym odbiciem wielce się zachwyca

I nie wie, że w lustrze wód mą duszę ogląda.

Taka jest moja dusza – wszechobecna w świecie,

Rozproszona, wtopiona w odcienie stworzenia.

Łzę jej pędzel rozrabia z farbą na palecie,

Chociaż na obrazach nie będzie uwieczniona.

Zmienna jest moja dusza i nieposkromiona,

Nieokiełznana, dzika, niewytłumaczalna,

Nieustannie przez ciało bezradnie goniona

A przez rozum nad podziw nierozpoznawalna.

Piękna jest moja dusza, bo świeża i młoda,

Odporna na działania czasu w poniewierce.

Płynie w powietrzu, biegnie po ścieżkach i schodach,

Wzbija się w gwiazdy!, niosąc w dłoniach moje serce.