PRZEBIŚNIEGI

młodym, którzy odeszli

Myślałam, że anioły pióra pogubiły

Rozkładając skrzydła troskliwości nad ziemią,

A to pąkiem młodości kwiaty się przebiły

I perłową kropelką istnienia się mienią.

Płatków tyle, co wiosen na drodze do celu,

Pochylonych w pokornej zadumie nad czasem.

Nędznym groszem nie pachnie los w swoim portfelu,

Gdy je mija i miażdży bezwzględnym obcasem.

A te ciche, rozsiane kępkami gdzieniegdzie

Ledwo chyląc swe głowy w porannej modlitwie

Umierają nim młodość je pokusą zwiedzie,

Nim ich dusze dojrzałość promienna przeniknie.

Zda się bielą puchową anioły przemknęły,

Zostawiając po sobie ślady nieroztropnie,

A to kruchej młodości łzy perłą spłynęły

W usta ziemi się sącząc strużką bezpowrotnie.

Trudno pojąć przyczynę tej gasnącej chwili,

Która ledwo się wzbiła do słońca w pragnieniu,

A już w swym zatraceniu potulnie się chyli,

Gasnąc ostatnim tchnieniem w mglistym oka mgnieniu.

Pochylam głowę w ciszy niczym przebiśniegi,

Oddając cześć pamięci dla okruszyn życia.

Trudno się jest pogodzić, że ta świeżość bieli

Traci w stanie kwitnienia swe prawo do bycia.