GŁOS

Niekiedy milczę, choć chciałabym krzyczeć,

Skorupę ciała ostrzem ust rozłupać.

Chciałabym w dali własny głos usłyszeć

I ponad wszystkim nieznanym poszukać,

Przebić się głosu mego ostrą strzałą

Przez szklaną kulę doczesnego świata.

Niechby mą barwą w przestrzeniach zagrzmiało.

Niech ton mój ptactwem nad kopułą lata,

Niech się rozwija w piór napiętej strunie

I drży szarpany wiatru opuszkami

I niechaj płonie jak ogień w piorunie,

Który króluje nad świata dźwiękami.

Niechaj się przemieszcza nieokiełznany,

W partyturach dziki, nieposkromiony,

Gwiazd symboliką w przestworzach zapisany

I w głębinę wszechświatów echem niesiony.

Niechaj go wieczność powtarza w zachwycie,

Śmierci się śmiejąc w twarz nader bezczelnie.

Niechaj w mym głosie kwitnie płodne życie

Jak oko słońca nad horyzontami

I niech o sobie zawsze przypomina,

Aby przenigdy nie było głuszone.

Niech ślad mej stopy w błękicie wycina

Każdą mą myślą dogłębnie wzruszone.