POD JABŁONIĄ

Na podwórzu mojej babci za domem

Rosła jabłoń z parasolem korony,

Dając gościom przyjemności osłonę

W dniu targowym, słońcem wolno topionym.

Na ławeczce przy schodach pod tym drzewem

Siadała babcia z synem swym Henrykiem

I nierzadko z humorem oraz śpiewem

Pani Młodawska ze starym Pawlikiem,

Któremu cisza poślubiła ucho,

Płatała figle, psociła przekornie

Szumiąc w tym uchu niczym morze głucho

I przekazując rozmowy opornie,

A więc niejedna była to przyczyna

Do zabawnego nieporozumienia –

W tym się wesoła historia zaczyna

I wciąż rozśmiesza w mej głowie wspomnienia,

Lecz przyznać trzeba, że ludzie ci wszyscy

Bez złośliwości z siebie żartowali,

Będąc w relacjach sobie bardzo bliscy;

We wszystkim siebie bowiem szanowali.

Jeden drugiemu był pomocną dłonią.

Jeden o drugim zawsze też pamiętał,

Jeden drugiemu przed trudem osłoną

Czy to w powszednie, zwykłe dni czy w święta.

Brakuje czasem tej chwili minionej,

Tych ludzi z sercem w błyszczącej źrenicy.

Czas próchnem zniszczył jabłoni koronę,

Pod której siedzą w liściastej spódnicy

Ci sami ludzie, których wciąż pamiętam –

Ich twarze we mnie zawsze pozostaną…

A wokół kompot i pieprzowa mięta

Wciąż pachną wiatrem niezmiennie, tak samo.