POZWÓL MI PANIE...

Pozwól mi Panie na Twych dłoniach spocząć

Jak motylowi w palców Twych koronie.

Jestem zmęczona i muszę odpocząć

I najskuteczniej przy Tobie się schronię.

Pozwól na chwilę mizerną zastygnąć

Jak kropli rosy strąconej z traw świtem.

Chwilę odsapnę i znów muszę dźwignąć

Krzyż mój, na którym trudy są przybite.

Pozwól się wtulić w śnieżną biel Twej szaty,

Złożyć w Twe piersi głowę niczym dziecko

I snem rozkruszyć rzęs mosiężne kraty,

W których się życie tli mizerną świeczką.

Pozwól mej skroni poczuć Twoje włosy

I bicie Serca, co płonie Miłością.

Marne stworzenie i nieborak bosy

Jestem, co pragnie cieszyć się wiecznością

I w tymże celu z krzyżem na ramionach

Po Twoich śladach idę Panie Boże.

Dusza ma kwitnie, ale ciało kona

I przejść do Ciebie bez Ciebie nie może,

Więc pozwól wesprzeć się na Twym ramieniu

Niczym ptaszynie, co w liściach się chowa.

Wybacz upadek w zwykłym przemęczeniu,

Którym splatana jest bezradna głowa.

Pozwól mi Panie w Twe dłonie się schować

I tchnieniem Ducha napełnij me żagle,

Abym bezpiecznie mogła znów dryfować,

Gdy moja dusza wyrwie się w świat nagle.

Ta drobna chwila z kromką chleba, wody

U Twego boku pod oliwnym drzewem

Jest dla mnie Panie kropelką osłody,

Idę więc z krzyżem, chwaląc Ciebie śpiewem

I wdzięczność moją niczym gołębicę

Puszczam do lotu echem uskrzydloną.

Jestem jak dziecko, co matki spódnicę,

Trzymam się Ciebie zaciśniętą dłonią.