POD CHMURĄ

Tyle się spraw dzieje, tylu ludzi przechodzi;

Tyle myśli powietrzem oddycha w milczeniu…

Ledwo słońce zasypia i natychmiast wschodzi

Jak zapracowane goreje w przyspieszeniu.

Tyle słów, co szelestem jak pióra strącone,

Wiruje w przestrzeniach skazanych na bezdomność,

Tyle marzeń i pragnień, co są utracone,

Zdeptane jak w człowieku godności świadomość;

Tyle spojrzeń w źrenice, uśmiechów przelotnych,

Refleksji głębokich jak włosów roztargnienie;

Tak niewiele od siebie zachowań swobodnych

I to jedno społeczne głów sztywnych skinienie;

Tyle pięknych poranków przy parzonej kawie

Z wianuszkami pomysłów i nadziei wstążką;

Tyle chwil dryfujących w falującej trawie

W kapeluszu słomkowym z ulubioną książką;

Tyle baniek mydlanych na niteczce wiatru,

Wzlotów w zrywie motyla, upadków na ziemię;

Tyle bukietów polnych, iskrzących się kwiatów

Bursztynem rosy, w której zastygły promienie;

Tyle łez wypłakanych z błękitnej powieki,

Tyle tęczowych brwi łączących wszech – i światy;

Tyle czasów, co nurtem rozpędzonej rzeki

Wskrzeszają opowieścią zdarzenia sprzed laty;

Tyle bab wielkanocnych polewanych lukrem,

Wigilijnych pierników, makowców na stole;

Tyle kromek chleba posypanego cukrem;

Tyle świąt, co się kręcą w kalendarza kole;

Tyle spotkań i rozstań, smutków i radości,

I śmierci czy narodzin splecionych w warkoczu;

Tyle twarzy na zdjęciach pożółkłych z przeszłości;

Tyle prawdy płynącej z wypowiedzi oczu;

Tyle jeszcze by chciało się zrobić, osiągnąć;

Tyle wrzącej energii w mym sercu pączkuje…

Pragnę gwiazd dłonią choćby delikatnie dotknąć,

Ale wszystko dokoła szaleństwem wiruje.