NIEZGODNOŚĆ

Rwie się ma dusza w przestrzenie błękitne

Jak motyl, który kokon swój opuszcza.

Chciałaby wtopić się w światło przejrzyste.

Dławi ją ciało, co się tym nie wzrusza.

Płonie ma dusza w ogniu niepokornym

Pełna energii i dzikiej radości,

Lecz ciało bez niej stanie się samotnym

I porzuconym miejscem bezradności,

Więc ją w objęciach trzyma z zawziętością

I nie pozwala jej w niebo odfrunąć,

I z tą – dla siebie – zwykłą zachłannością

Każe jej smutnej po ścieżynach sunąć,

A ona rwie się do szczytów gwieździstych,

I dłonie wznosi do nich wygłodzona,

Niczym latawiec w falach promienistych

Wolności pięknem codziennie wabiona;

Lecz ciało nieme na jej dźwięk błagania

Zdaje się pędzić życie w spokojności,

A w nim ma dusza z niemocy się słania

Żebrząc o kroplę życzliwej litości.

Nie ma zgodności pomiędzy materią

A duszą, która pragnie czegoś więcej

I której dziś świat nie traktuje serio

Mimo, że z żalu pęka w ludziach serce.