KWIAT JABŁONI

Na pustej gałęzi życia pąk się zieleni

Zwinięty łuskami w pozycji embrionalnej

W ramionach słońca trzymany przy piersi ziemi

Z troskliwością miłości w wietrze wyczuwalnej

I taki kruchy, nic nieznaczący się zdaje –

Mizerna łza wschodzącej przebudzeniem wiosny.

Kształtują go pogody zmiennej obyczaje,

Hartuje czas deszczowy lub podmuch radosny.

Niebawem z tego pąku wychylą się płatki,

Jedwabiu materiałem zaiskrzą jak perła

W bladoróżowych palcach delikatnej siatki

Jak oko, co spod powiek na zewnątrz spoziera.

Później pąk się rozchyli falbaną spódnicy,

Rozkloszuje na wietrze w zwiewnym piruecie

Jak tiul w tańcu zastygłej, drobnej baletnicy,

Jak kwiat wycięty haftem na śnieżnej serwecie,

Aż w końcu biel w szarości smutnej posiwieje,

Opadną płatki niczym żaglówki w oddali,

Korona liści włosem gęsto pociemnieje

I jabłoń się pokryje purpurą korali…

Tak i ludzkie życie niczym kwiat jabłoni

Przekwitnie i opadnie w nurcie przemijania

Zdając się tylko rosą na powierzchni dłoni,

Którą spija powietrze bez cienia wahania.